Część I: Hermiona Granger; Rozdział V

"Atmosfera była gęsta od myśli i rzeczy do powiedzenia.

Ale w takich momentach mówi się tylko Małe Rzeczy.

Duże Rzeczy są schowane w środku, niewypowiedziane."
Arundhati Roy, "Bog rzeczy malych"

   Siedzieliśmy po przeciwnych stronach pomieszczenia i patrzyliśmy się na siebie badawczo. Z każdą chwilą rosło we mnie przekonanie, że Malfoy udaje, że chce mi pomóc. Nie potrafiłam tylko zrozumieć, dlaczego? Siedział tak, oparty arogancko o brudną ścianę, z przydługą grzywką opadającą na oczy i łypał na mnie spod niej. Ja w pozycji płodowej, odgarnęłam włosy z twarzy i marząc o kąpieli, zastanawiałam się, ile jeszcze może potrwać ta chora sytuacja.

   W tej chwili masywne drzwi, które odgradzały nas od teoretycznej wolności, otwarły się lekko, a do środka ktoś wsunął powoli talerz z dwoma bochenkami chleba i kuflem wody. Dobrze, że ktoś nie otworzył ich na oścież, bo wtedy zobaczyłby nikłe światło, które wpadało teraz do środka, przez wybitą szybę pod sufitem, a to na pewno by go zainteresowało. Malfoy dorwał się do chleba i odgryzł łapczywie spory kawałek. Ja wstałam powoli, starając się opanować trzęsące się nogi i doczłapałam żałośnie do talerza. Słońce już zachodziło, przez co chleb wydawał się w jego świetle tylko niekształtnym, szarym kamieniem. Może to nawet lepiej, że nie widziałam jego koloru? Kto wie, ile tygodni trzymali go w jakimś zatęchłym pomieszczeniu.

   Ugryzłam czerstwy, prawie twardy kawałek i pogryzłam zamykając oczy. Starałam się nie zwracać uwagi na kwaśny smak i chrupiące kawałki, które w nim znajdowałam. Bałam się nawet myśleć, czym one były.

   Kiedy zaspokoiłam pierwszy głód, sięgnęłam po wodę i wypiłam kilka łyków. Musiała stać od dłuższego czasu nienaruszona, ponieważ czuć w niej było kurz. Tak, kurz osadzony na powierzchni wody. Oddałam kufel Malfoy’owi, który wypił kilka potężnych łyków i odstawił go.

   - Trzeba oszczędzać jedzenie, choćby nie wiem jak paskudne było – powiedział, strącając kilka kosmyków włosów z czoła.

   Usiadłam po turecku w miejscu, w którym jadłam i popatrzyłam się znów na niego badawczo. Dlaczego był miły? Dlaczego nie próbował mnie obrazić? Czy tak naprawdę miał wyglądać „genialny” plan śmierciożerców na pozbycie się mnie? Czy ja sobie za bardzo nie pochlebiam, myśląc, że śmierciożercom potrzebny jest plan, jak mnie zabić?

   - Dlaczego się tak przyglądasz – spytał się mnie uśmiechając lekko, jakbyśmy wcale nie byli zamknięci w celi, gdzieś w nieznanym nikomu wypizdowie, tylko siedzieli przy herbatce, w zwykły, piątkowy wieczór. Jeśli akurat dzisiaj  j e s t  piątek…

   - Co się dzieje? – spytałam. Miałam nadzieje, że powie mi bez zbędnych opisów, co się wydarzyło, gdzie jesteśmy, co się dzieje teraz na zewnątrz. Miałam nadzieje, że przynajmniej On coś wie.

   - Ogólnie rzecz biorąc, siedzimy w zatęchłym lochu jedząc zgniły chleb – powiedział jak gdyby nigdy nic. Popatrzyłam się na niego podirytowana.

  - Chodziło mi o to… Co się dzieje na zewnątrz? Dlaczego oni nas tutaj trzymają? Gdzie jesteśmy?

   - Na zewnątrz jest teraz noc, więc domyślam się, że wszyscy śpią…

  - Malfoy! Nie udawaj idioty! – krzyknęłam i zaraz zrozumiałam, dlaczego on nic nie chce mi powiedzieć. Najzwyczajniej w świecie: sam nie wiedział!

  - Trzymają nas w domu Growgov’a, gdzieś na południu Walii. Więcej nie mogę ci powiedzieć.

  - Dlaczego?

  - Jestem jednym z nich, czy tego chcę, czy nie – powiedział, ale wciąż wierzyłam, że po prostu wstydzi się przyznać do swojej niewiedzy.

   - Dlaczego?

  - Bo takie jest życie! – krzyknął zdenerwowany. – Ty urodziłaś się szlamą, ja synem śmierciożercy! Nikt się mnie nie pytał, czy tego chciałem. Teraz ludzie potrafią mi tylko wypominać, ile złych decyzji podjąłem w swoim życiu, ale prawda jest taka, że nie podjąłem żadnej! Ja po prostu nie miałem wyboru! – przerwał na chwilę, wpatrując się w podłogę, jakby zawstydził się swoim wybuchem, ale kontynuował dalej. – Gdybyś nie była szlamą, twoje życie byłoby prostsze i możesz zaprzeczać, ale to prawda i dobrze o tym wiesz. Oboje płacimy za coś, czego nigdy nie chcieliśmy kupić. To cena za nasze życie, Granger – podniósł wzrok i zobaczyłam w jego oczach ból. Fizyczny ból, który sprawiały mu wspomnienia.

   - Co by się stało, gdybyś nie został śmierciożercą? –spytałam, ryzykując, że Draco może znów dać ponieść się emocjom, ale ciekawość wzięła nade mną górę.

   - Nie mam pojęcia, Granger. Może bym zginął, a może zginęliby moi rodzice… a potem ja. Albo musielibyśmy się ukrywać, aż Voldemort nie straciłby siły… - zapadła cisza, tak gęsta jak bagno w którym oboje teraz tkwiliśmy, a potem Draco wyciągnął ramię i pokazał mi Mroczny Znak, który ciągnął się mu od wgłębienia pod jego łokciem, aż po nadgarstek. Mimo, że wiedziałam, iż mężczyzna go posiada, wstrząsnęło to mną. – Pod koniec wakacji przed szóstą klasą, rodzice zaprowadzili mnie do Niego. Nic mi nie powiedzieli, tylko kazali zabrać najpotrzebniejsze rzeczy i wyjść z nimi… Matka była taka smutna. Płakała, wiesz? Chyba pierwszy raz w życiu widziałem wtedy jak płacze. Ojciec za to patrzył się tylko na mnie takim, dziwnym wzrokiem. Do tej pory tego nie rozumiem… I wtedy zobaczyłem Jego. Czarnego Pana. Byłem taki dumny, że chce ze mną rozmawiać. Że to właśnie MNIE wybrał sobie na szpiega w Hogwarcie. Miałem wykonać najważniejszą misję w całym moim życiu… Albo ostatnią, jeśliby się nie powiodła. Byłem tak głupi, że nie widziałem żadnych podstępów w tym planie. Dlatego ciągłe porażki, brak nowych pomysłów i wtrącanie się Snape, doprowadzały mnie do szaleństwa. A potem śmierć Dumbledore’a…

   - Tak, mogę sobie wyobrazić co działo się później – przerwałam mu, bo nie mogłam już znieść smutku w jego głosie. Zrobiło mi się go żal. Tak, było mi szkoda Draco Malfoy’a. Chłopaka, który jeszcze kilka lat temu mieszał mnie z błotem i szlamem. Który swoich starych zachowań nie mógł się pozbyć nawet teraz. Zrozumiałam, że słowo „szlama”, wpajane mu od dzieciństwa, było dla niego całkowicie normalne, dlatego nie widział nawet nic złego w nazywaniu mnie w ten sposób. Ale łzawa historia jego życia? To dla mnie za dużo. Wiem, że sama się o to prosiłam, ale, do jasnej cholery, nie będę płakać nad Malfoy’em!

    - Wiesz, Granger? Nie powiedziałbym ci tego, gdybyśmy nie siedzieli teraz w celi śmierci.

   - Doceniam szczerość – mruknęłam ironicznie i wróciłam pod przeciwną ścianę, spod której znowu przyglądałam się mężczyźnie, zwracając tym razem większą uwagę na trupią czaszkę z owiniętym wokół niej wężem na jego przedramieniu.

3 dni 10 godzin temu

   Przygryzałam wargi tak mocno, że w końcu zaczęła z nich ciec krew. Oblizałam słodką ciecz obiecując sobie w duchu, że to ostatnie krople, które dzisiaj stracę.

   Leżałam w tym samym pokoju co wcześniej, ale tym razem odwiązana od magicznych lin, które krępowały mi nadgarstki. No tak, co to za zabawa torturować kogoś, kto nie może wić się, wrzeszczeć i przeklinać oprawcy. Czekałam aż przyjdą.

   Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Do pokoju wszedł Growgov i pięciu jego podwładnych, którzy patrzyli na mnie, jak na plastikowe trofeum za zajęcie czwartego miejsca.

   Z rezygnacją i obrzydzeniem.

   Growgov uśmiechnął się tryumfalnie.

   - Mamy Potter’a. Nie jesteś już nam potrzebna – powiedział szybko i podetknął mi różdżkę przed samą twarz.

   Wtedy chyba kolory zaczęły mylić mi się przed oczami, bo zamiast ostrej zieleni, oznaczającej mordercze zaklęcie, zobaczyłam srebrne iskry, a świat oddalał się ode mnie z zawrotną prędkością. Odpłynęłam.

_______________________________
Widzę, że wielu wiernych (jak do tej pory myślałam) czytelników się wyłamało, ale bardzo się cieszę, że pojawiły się nowe osoby gotowe czytać moje wypociny. Zmieniłam zasady: nowy rozdział, rozpoczynający część II, pt. 'Draco Malfoy', pojawi się za dwa tygodnie w niedzielę. Będę pisać nie patrząc na to, ile komentarzy jest pod notką.