Część I: Hermiona Weasley; Rozdział I

'I've been walking in the same way as I did
Missing out the cracks in the pavement'

Adele

Patrzyłam się na białe prześcieradło rozrzucone na podłodze. Przypominało mi o Ronie, który z rana wyszedł zdenerwowany z domu i nie wrócił do tej pory, chociaż minęła już piąta. Po raz pierwszy od czasu mojego wyjścia ze szpitala podniósł na mnie głos i szczerze powiedziawszy, nie dziwiłam mu się.

   W żadnym stopniu nie byłam już tą samą osobą, za którą wszyscy mnie brali. Patrzyłam podejrzanie na ludzi wokoło i odsuwałam się odruchowo, gdy ktoś próbował mnie dotknąć. Prawie do nikogo się nie odzywałam. Wyjątkiem była Ginny, która po dwóch tygodniach starań, przestała wspominać o tych kilku latach, które zniknęły z mojej głowy. I byłam jej za to ogromnie wdzięczna, bo to życie, które teraz miałam, nie było moim prawdziwym życiem. I dobrze to wiedziałam! Nie wiem jak to się stało. Może Bóg dał mi drugą szansę i ściągnął tutaj – jako żonę, matkę, panią polityk? A może… nie, nawet nie przyjmuje do myśli, że to wszystko mogło być tylko snem. Było zbyt realne. Zbyt bolesne.

   Nie potrafiłam patrzeć na Rona w ten sam sposób, w jaki on patrzył na mnie. Wciąż miałam przed oczami jego twarz, gdy stał przed tą cholerną sceną, jak na jakimś gminnym festynie. Wciąż w głowie brzmiały mi słowa Malfoy’a. ‘Weasley to tchórz. Zdrajca’. Nie potrafiłam odróżnić prawdy od fikcji i chociaż widziałam, że Ron cierpi, gdy po raz kolejny odtrącam go od siebie, gdy on próbuje się zbliżyć, bo nie potrafiłam działać inaczej.

   Złapałam się za głowę i usiadłam na podłodze zamykając oczy. Ach, te przeklęte bóle głowy! Miewałam je regularnie od czasu wyjścia ze szpitala. Uzdrowiciel powiedział, że minął, jeśli przestanę tyle myśleć o tym co wydaje mi się prawdą i dopuszczę do siebie właściwe wspomnienia. Tyle, że ja znałam właściwe wspomnienia!

   Gdybym tylko miała Draco gdzieś blisko przy siebie…

   Boże. Czy ja naprawdę to powiedziałam?!

   Draco Malfoy to jedyna osoba, która rozumiała przez co przechodzę. Ostatni raz widziałam go jednak w szpitalu św. Munga. Jakaś blondynka przyszła po niego. Powiedziała, że jest jego żoną, a na rękach niosła małego chłopczyka, Scorpiusa. Malfoy ma syna. Cóż. Nie powinno mnie to dziwić, w końcu dwójka moich dzieci leży teraz w swoim pokoju, doglądana przez Nancy, opiekunkę, którą Ron zatrudnił, gdy byłam… niedysponowana.

   Nie czuje, żeby Hugo i Rose byli moimi dziećmi. Gdy tylko wróciłam do domu zaczęłam pomagać Nancy w opiece nad nimi, ale był to raczej odruch, coś co wydawało mi się oczywiste. W końcu nie mogłam przecież ich tak zostawić. Ostatecznie namówiłam tylko Rona, żeby nie zwalniał Nancy.

   Nie czuje się sobą.

   Chce wiedzieć co naprawdę działo się, gdy byłam więziona. I czuje, że Malfoy zna odpowiedź.

   Ale Malfoy zniknął w swojej wielkiej rezydencji z genialnym planem, by udawać, że zna kobietę która mówi, że jest jego żoną, chociaż w szpitalu widział ją pierwszy raz w życiu. Napisał mi to w jednym, jedynym liście, który od niego dostałam. Kończył się słowami: ‘Dobrze graj swoją rolę, Hermiono’.

    Jakby taki burak musiał mnie pouczać!

    Muszę uciec z tego domu…

_________________________________

Więc oto jest, tak jak obiecałam! 

Stwierdziłam, że trochę bez sensu jest zawiadamiać ludzi, gdy mogą po prostu dodać mnie do obserwowanych, dlatego jeśli ktoś chciałby jednak być powiadamiany, to proszę napisać to w zakładce 'spam', ok? Ale ogólnie odchodzę od tego pomysłu.

I jak wam się podoba rozdział? Zaskoczone? Zawiedzione? Zagubione?