Część II: Draco Malfoy; Rozdział III

   Granger siedziała na moim łóżku przygryzając wargi. Gdyby nie jej nienaganny strój mogłoby to wyglądać jak scena po udanym seksie, ale święta Granger pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy z tego jak wyglądają teraz jej potargane włosy i pełne wargi. Myślała nad tym, co jej przed chwilą powiedziałem.

   Nagle popatrzyła się na mnie jakby ją olśniło, a potem znów schowała głowę między ramiona. W duchu śmiałem się z niej, chociaż starałem się tego nie okazywać. Póki będzie mieć spokój, zajmie się myśleniem o wspomnieniach. A to znaczy, że ja mam przerwę.

- Więc…? – zagadnąłem w końcu. Cisza zaczęła mnie irytować.

   Hermiona popatrzyła się na mnie bezradnie.

- Nie wiem… - jęknęła żałośnie. Rzeczywiście, chyba pierwszy raz w życiu nie znała odpowiedzi na jakieś pytanie.

- Cóż… mamy znajome nazwisko – zacząłem. Dziewczyna spojrzała na mnie spod brązowych loków. – Fitz. Ale raczej wątpię, żeby chodziło o tego dzieciaka. Więc może jego ojciec?

- Może. Trzeba by się było dowiedzieć, gdzie pracuje – mruknęła Granger, kreśląc palcami kółka na swoich biodrach.

- I nazwisko śmierciożercy było zamazane. Jakby ktoś już wtedy majstrował przy twoich wspomnieniach… albo po prostu starł je z akt. Więc tego też trzeba się dowiedzieć… Wydaje mi się, że Ministerstwo trzyma wszystkie stare dokumenty gdzieś w podziemiach, koło Sali Sądowej. Gdyby udało nam się do nich zajrzeć…

- To raczej nie możliwe – powiedziała Hermiona pewniejszym głosem. – Tylko pracownicy Ministerstwa mają dostęp do tych akt.

- Ale ty pracowałaś w Ministerstwie, prawda? – upewniłem się. Kiwnęła głową krzywiąc się nieznacznie. – Więc może mogłabyś je zobaczyć.

- Mogłabym spróbować. Ale podejrzewam, że skoro odeszłam z pracy, straciłam wszystkie przywileje pracownika Ministerstwa Magii.

   Przyjrzałem się jej uważnie. Wyglądała o wiele starzej, gdy się martwiła. Widocznie te wspomnienia musiały zniszczyć jej przekonanie, że to wszystko co się teraz dzieje jest tylko złym snem, z którego niedługo się obudzi. Gdyby była taka, jak w tej celi…

   Czyli jaka? O czym ja w ogóle myślę?!

   List do Asterii leżał na moim biurku, włożony i zapieczętowany w kopercie. Wzrok Hermiony powędrował za moim.

- Dlaczego to robisz? – zapytała się mnie.

- Już ci mówiłem. Z resztą, nie twoja sprawa – warknąłem zirytowany. Ciekawska szlama.

   Granger odwróciła wzrok obrażona. Wpatrywała się teraz w okno. Na błoniach Hagrid kopał coś w ogródku, a kilku uczniów rozłożyło się nad jeziorem. Sam miałem ochotę wyjść na świeże powietrze.

- Draco… - wzdrygnąłem się ponownie słysząc swoje imię. Nigdy nie przyzwyczaję się do tego słowa, wychodzącego z jej ust.

- Dla ciebie ‘Pan Draco’ – zażartowałem sucho. Jej usta wygięły się w delikatnym, nieśmiałym uśmiechu. – O co chodzi?

   Popatrzyłem się na nią zniecierpliwiony. Wyglądała, jakby chciała mi coś powiedzieć, ale coś wewnątrz niej ją blokowało. Westchnąłem.

- Nie mam czasu, Granger. Muszę iść do sowiarni – mruknąłem zabierając list z biurka i wstając. Popatrzyłem się na nią wyczekująco, a gdy podniosła się z łóżka, przepuściłem ją w drzwiach.

   Chciałbym wiedzieć, o czym myślała. Wyglądała na zmartwioną, ale nie miałem zamiaru pytać się jej, co ją tak trapi. Mógłbym po prostu znów wkraść się do jej myśli… Nie. Przecież nie obchodzi mnie co ta szlama ma do powiedzenia!

   Przyśpieszyłem kroku, omijając ją bez słowa i schodząc schodami do głównego holu. Na dworze uderzyło mnie chłodne, wieczorne powietrze. Uczniowie wciąż siedzieli nad jeziorem, śmiejąc się z czegoś głośno. Pamiętam jak sam, jeszcze kilka lat temu, siedziałem tam z Blaisem i Pansy… Dobre czasy.

   Blaise jako pierwszy przyszedł mnie odwiedzić po moim powrocie do domu. Nie zmienił się ani trochę i na szczęście nie zerwał ze mną kontaktu. Powiedział mi o wszystkich zmianach sprzed i po wypadku, tak, że mogłem spokojnie udawać przed Asterią, że wszystko jest okay.

   Asteria…

   Była piękna i pochodziła z czystokrwistej rodziny, ale nie mieliśmy wielu tematów do rozmowy. Zazwyczaj wszystkie próby kończyły się w łóżku… albo na kanapie… a raz nawet na stole…

   Uświadomiłem sobie, że uśmiecham się bezwolnie, więc wróciłem do kamiennego wyrazu twarzy. Jestem teraz poważnym nauczycielem, prawda? Prawda.

   Gdy dochodziłem do sowiarni robiło się już ciemno. W środku panował półmrok i większość sów zdążyła już wylecieć na łowy, ale kilka szkolnych płomykówek wciąż siedziało na parapecie, przy oknie. Podszedłem do jednej i zacząłem przywiązywać jej list do nóżki, gdy w oknie zobaczyłem, jak Granger idzie szkolnymi błoniami w moim kierunku. A ona tu co?! Nagle zachciało jej się wysyłać listy do rodziny?

   Nie odwróciłem się, gdy zaskrzypiały drzwi. Trzy lekkie kroki po kamiennej podłodze i już czułem jej oddech na plecach. Dosłownie. Stała stanowczo za blisko. Ściągnąłem brwi i odwróciłem się na pięcie, stając do niej przodem.

- Granger, co ty…!

   Pocałowała mnie zanim zdążyłem dokończyć.

_____________________________________________________

Tak, że tego.

Słabe te kobiety, co nie? Zakochują się w niewłaściwych typach, a potem płaczą nad złamanym sercem przez własną głupotę. A przecież po to Bozia dała mózg, prawda?

Dobra, nie słuchajcie mnie. Jest stanowczo za późno na pisanie czegokolwiek, ale zobaczyłam 15 komentarzy, więc zgodnie z umową publikuje nowy rozdział. Następny dopiero w maju i to prawdopodobnie po przerwie, bo przez idiotyczną fizykę straciłam komputer.

PS: Wiecie, że jesteście okropnymi kombinatorami, co nie? No, przyznać się: kto oszukiwał w komentarzach? 

:P 

PS2: Powiadomię dopiero jutro na blogach, bo jestem strasznie zmęczona. Wybaczcie :)