Część III: Thomas Fitz; Rozdział I

   Czas biegł powoli, gdy trzeba było wykonywać te najnudniejsze prace. To stara zasada jednak wciąż nie mogłem uwolnić się od wrażenia, że stary zegarek na nieskazitelnie białej ścianie departamentu do ochrony praw czarodziejów jest zepsuty. Kilku ponurych aurorów minęło moje biurko zostawiając na nim kolejne akta rozwiązanych spraw. Boże, ta robota nigdy się nie skończy…

   Do tego ta wczorajsza wizyta Growgova. Myślałem, że zapomniał już o wszystkim, ale nie. On wciąż wypomina mi stare błędy. A niby jak mogłem ich zakopać w lesie? Czy to w ogóle jest ludzkie zachowanie? Ja tylko chciałem, żeby ich ciała trafiły do rodzin, skąd mogłem wiedzieć, że nie są martwi tylko nieprzytomni?

   Niewielu jest czarodziei, którzy odważyli się użyć zaklęć niewybaczalnych, a jeszcze mniej takich, którym te zaklęcia się udały, więc nie rozumiem, dlaczego Growgov ma pretensje akurat do mojego syna, za to, że nie zabił tej dwójki. Przecież dobrze wiedział, że wybiera jednego z najmniej doświadczonych śmierciożerców z całej swojej armii.

   Do tego zawsze przynosi ze sobą taki paraliżujący chłód. Bez względu na to, jaka pogoda panowałaby na zewnątrz, wokół niego zawsze jest późna jesień. Nie zdziwiłbym się widząc, jak liście opadają z drzew zbrązowiałe, kiedy on przechodzi obok.

- Ta dwójka znów jest razem – rzucił bez powitania, gdy tylko wpuściłem go do domu. Mieszkałem sam, więc nie musiałem martwić się o podsłuchujących lokatorów, jednak pokazałem mu gestem, by mówił odrobinę ciszej.

- Jakim cudem? Przecież podobno rozjechali się do swoich domów? Z resztą Lucjusz miał ich pilnować, obiecał mi – powiedziałem spokojnie, nie wierząc w słowa Growgova.

- Najwidoczniej nie starał się wystarczająco – warknął mężczyzna przez zęby i ruszył w kierunku salonu bez zaproszenia. Tam usiadł w dużym fotelu przy ścianie. – Oboje pracują teraz w Hogwarcie. Jeśli dowiedzą się prawdy, tym razem będę musiał zabić ich osobiście. A ty możesz się pożegnać z synem.

- Nie dowiedzą – wyszeptałem przerażony. Niech Growgov trzyma się z daleka od Caleba. Chłopak jest teraz bezpieczny w Hogwarcie, ale co, jeśli i tak śmierciożerca ma swoich ludzi? Przecież ktoś musiał mu powiedzieć, że Hermiona i Draco tam teraz pracują.

- Skoro stanowią taki problem, dlaczego nie zabijesz ich od razu? – spytałem niepewnie, nie wiedząc, czy w ogóle mogę zadawać takie pytania szefowi.

- Bo są pod zaklęciem ochronnym tej całej McGonnagal. Kryje wszystkich swoich nauczycieli – mruknął, przykładając złączone dłonie do ust. – Gdybym teraz ich znalazł od razu namierzyłoby mnie z dziesięć oddziałów aurorów. Ty powinieneś to wiedzieć, pracujesz przecież z nimi.

- Nie jako Auror, tylko urzędnik. Nie jestem upoważniony do posiadania takiej wiedzy – wydukałem znaną formułkę.

- Nie ważne. W każdym razie, to oni muszą znaleźć mnie. To jedyne rozwiązanie, nawet jeśli jest dość niewygodne i wiele zależy od ich reakcji.

- To znaczy?

- Jeśli dowiedzą się, że to ja zmieszałem ich wspomnienia z ziemią to albo powiedzą o tym ministerstwu, albo przyjdą osobiście, żeby je odzyskać. Mogę tylko liczyć na to, że jednak są na tyle głupi, chociaż niektórzy nazywają to odwagą, by przyjść po swoją pamięć.

- To dość ryzykowny plan – przyznałem.

- Jednak warto zaryzykować. A przy tym, można się trochę zabawić… - uśmiechnął się pod nosem. Nie chciałem nawet dopytywać jaką zabawę ma na myśli.

- Ale gdy przyjdą po wspomnienia, oddasz im je?

- Jeszcze nie wiem. Może… a może po prostu zabiję ich, kiedy tylko ich zobaczę. W każdym razie, będę czekać w swoim zamku niedaleko Glasgow, kojarzysz to miejsce?

   Kiwnąłem głową.

- Więc jeśli jakimś cudem odkryją kim ty jesteś i przyjdą do ciebie po pomoc, staraj się dobrze odegrać swoją rolę podwójnego agenta. Rozumiesz?

   Ponownie kiwnąłem głową, a potem przyglądałem się, jak Growgov wstaje z fotela i wychodzi przez drzwi na korytarz. Podążałem za nim, aż nie wyszedł z mojego mieszkania, posyłając mi tajemniczy uśmiech na pożegnanie. Zamknąłem frontowe drzwi i oparłem się o framugę, ścierając pot z czoła.

   Gdyby tylko Growgov mógł usunąć moje myśli. Ten moment, kiedy we trójkę zostaliśmy przydzieleni do jego sprawy. Kiedy okryliśmy, że jego zbrodni jest znacznie więcej niż ktokolwiek przypuszczał, a do tego dowodzi całą armią śmierciożerców, ukrytą z tym cholernym zamku w Szkocji.

   A potem Caleb wyznał mi, że zna Growgova. Co więcej! Pracuje dla niego. Musiałem jakoś chronić syna. Poszedłem do śmierciożercy, łatwo było go odnaleźć wśród więźniów trzymanych w lochach ministerstwa i oczekujących na wyrok, bo jako jeden z nielicznych zachowywał się dość arogancko jak na przestępcę. Pomogłem mu uciec.

   Wspomnienia, jakie posiadają Draco i Hermiona w większości to zwykłe brednie, które Growgov wymyślił na poczekaniu i wpoił im tuż przed śmiercią. Zaklęcie było mocne, nawet obawiałem się, czy może nie za mocne, ale przecież oboje mieli za chwilę zginąć, wiec co za różnica, w jakim stanie psychicznym się znajdowali.

   Podejrzewam, że mogli jednak zapamiętać twarz Caleba. Twarz chłopaka, bo jeszcze przecież nie mężczyzny, który próbował ich zabić, a doprowadził do dziwnego stanu, pomiędzy snem a śmiercią. Growgov, gdy się dowiedział, kazał mi zabrać ich do lasu i dokończyć robotę, ale nie mogłem… Nie potrafiłem zabijać, nie byłem takim człowiekiem. Byłem śmierciożercą, ponieważ chciałem ratować syna, a przy życiu trzymał mnie tylko dług Growgova wobec mnie. Gdybym nie wypuścił go wtedy z celi i nie pomógł wyjść z ministerstwa, zabił by mnie już dawno temu.

   Znów popatrzyłem na dokumenty, które trzymałem przed sobą. Kompletnie odpłynąłem myślami od pracy, a teraz na biurku piętrzył się już pokaźny stos papierów. Czy ci aurorzy nie mogliby zwolnić chociaż na chwilę?

   Odłożyłem jedną kartkę i zacząłem wypełniać drugą, gdy usłyszałem cichy kobiecy głos, przy drzwiach:

- Przepraszam, pracuje tutaj może pan Fitz?

   Uniosłem głowę i zamarłem. To była ona - Hermiona Weasley.

   Pierwsza moja myśl – schować się pod biurko. Ale potem uświadomiłem sobie, że mam czterdzieści sześć lat i skurcze w lewej nodze podczas schylania, więc odrzuciłem ten pomysł i wyprostowałem się, starając się okazać resztki dumy. Z oddali widziałem, jak Nicolas Morris, mój kolega po fachu, wskazuję w moim kierunku i mija kobietę bez zainteresowania. Przełknąłem głośno ślinę, gdy wzrok Hermiony zatrzymał się na mnie.

   Udając, że wcale nie zwracam na nią uwagi, wypełniałem rubryki najnowszego sprawozdania z poszukiwania wilkołaków w Yorkshire. Nawet zdenerwowanie nie pozwoliło mi powstrzymać się przez westchnieniem, kiedy uświadomiłem sobie, ile pracy mi jeszcze zostało. Dlaczego on musiała pojawić się akurat dzisiaj?!

   Długi cień padł na moje biurko, zasłaniając źródło światła, a do mojego nosa dotarła słodka woń damskich perfum. Już dawno nie czułem kobiety tak wyraźnie, biorąc pod uwagę, że byłem wdowcem od dziesięciu lat, a moja praca polegałą na robieniu papierkowej roboty dla aurorów. Niewiele kobiet decyduje się na pracę aurora…

- Thomas Fitz? – zapytała, kładąc drobną dłoń na kartce papieru, którą starałem się właśnie ponieść. Zamarłem i biorąc głęboki wdech, popatrzyłem się do góry. Jej twarz była łagodna, lekko onieśmielona. Pewnie nie była pewna, czy znalazłam właściwego mężczyznę. Odruchowo zerknąłem na ulotki z moim nazwiskiem, leżące w rogu mojego biurka. Brunetka podążyła za moim spojrzeniem, a na jej twarz powoli pojawiła się ulga.

- Tak? – zapytałem. Mój głos brzmiał skrzekliwie i niepewnie. Wyprostowałem się i odchrząknąłem, kładąc dłonie na wystającym brzuchu. Nigdy nie wyglądałem jak bożyszcze, a biurowa praca jeszcze bardziej odciągnęła mnie od jakiejkolwiek pracy fizycznej, dlatego teraz nie potrafiłem skupić wzroku na młodym, pięknym ciele kobiety. Była pociągająca, chociaż po jej ruchach zorientowałem się, że sama nie była tego świadoma.

- Szukałam pana – szepnęła, wypuszczając głośno powietrze i przykładając dłoń do oczu. Nie miałem pojęcia, dlaczego się tak zachowuje. – Musimy porozmawiać…

- Czy ma to coś wspólnego z rosnącą liczbą ataków wilkołaków w Yorkshire…? Bo w innym wypadku, jestem trochę zajęty – rzuciłem, starając się ją od siebie odsunąć. Nie przygotowałem się jeszcze do zadania powierzonego mi przez Growgova. Nie miałem pojęcia co jej powiedzieć. Szczerze powiedziawszy, wciąż miałem nadzieję, że kobieta nigdy nie dowie się o mnie, ani o naszej wspólnej pracy sprzed lat. Pochyliłem się ponownie nad zapisaną kartką papieru, starając się ją ignorować, ale Hermiona nawet nie drgnęła.

- Panie Fitz… - zaczęła, z wahaniem, jakby nie wiedziała, jak może się do mnie zwracać.

- Po prostu Thomas – ułatwiłem jej zadanie, nie podnosząc wzroku znad pracy.

- Thomas, widzę, że jesteś przestraszony. Podejrzewam, że wiesz, dlaczego tutaj jestem… - przerwała, oczekując na jakiś znak ode mnie, ale się nie doczekała. Od jej perfum zaczęła boleć mnie głowa. – Jeśli ten mężczyzna… ten od sprawy nad którą wspólnie pracowaliśmy… jeśli on ciebie zastraszył, to jest to najlepszy moment, by uwolnić się od niego. Jeśli mi teraz pomożesz, Thomas, to wszyscy będziemy wolni.

   Mimowolnie podniosłem delikatnie głowę… Gdyby udało się jej pokonać Growgova… Ale nie! Jego nie wystarczy pokonać. Nawet ponowne zamknięcie go w więzieniu nic tutaj nie pomoże. Ma zbyt wielu ludzi, zabiją Caleba, a potem mnie. Muszę chronić syna…

   Popatrzyłem się na Hermionę Weasley, a w głowie miałem już ułożony idealny plan. Wziąłem do ręki małą karteczkę, i zapisałem na niej szybko:

Dziurawy kocioł, 202, sobota, 14⁰⁰

   Podałem notatkę Hermionie, szepcząc:

- Nie możemy tutaj rozmawiać.

   Kiwnęła głową, a na jej ustach wykwitł uśmiech triumfu. Po chwili odwróciła się do mnie plecami i wyszła z pomieszczenia bez słowa. Wróciłem do pracy, ocierając czoło wierzchem dłoni. No to się wpakowałem…

_________________________________________________________

Przepraszam, że tak długo zajęło mi napisanie tego rozdziału. Ostatnio w ogóle nie mam głowy do tego wszystkiego. Rok szkolny skończyłam ze średnią 4,2 z czego nie jestem dumna. Możecie nazywać mnie kujonem, ale ja wiem, że mogłabym lepiej, a większość tych ocen będzie już na świadectwie maturalnym... 

No, ale nie będę o sobie gadać, bo wiem, że to Was nie interesuje :P 

W niedziele wyjeżdżam na dwa tygodnie, więc na wszystkie komentarze itp. postaram się odpowiedzieć do soboty. Nie wiem ile będę mieć wolnego czasu, więc bardzo prawdopodobne, że na nowy rozdział będziecie musieli troszeczkę poczekać :) No, ale starałam się, żeby ten był chociaż trochę dłuższy :D

Jak Wam mijają wakacje?