Część II: Draco Malfoy; Rozdział II

„Michelle, ma piękna,
Te trzy słowa, dobrze współbrzmią tak”

The Beatles, „Michelle”

   Pansy mieszkała kilka przecznic ode mnie. W starej, osiemnastowiecznej kamienicy z oknem wychodzącym na nieruchliwą ulicę. Zawsze idąc do niej mijałem mały stragan z kwiatami typu róże czy tulipany. Dziś postanowiłem, że dam jej coś innego. Sam nie wiem skąd w mojej głowie wziął się taki pomysł, ale stwierdziłem, że życie na kocią łapę, choć w zupełności mi odpowiadało, nie zgadzało się z przekonaniami Pansy. Nie kochałem jej tak jak ona chciałaby, żebym ją kochał. Nie byłem nawet pewien czy kocham ją tak, jak sam chciałbym, ale postanowiłem podjąć tą dorosłą decyzję i oświadczyć się jej.

   Ślub to coś całkowicie bezsensownego według mnie. Ale skoro moi rodzice tego chcieli, i Pansy tego chciała, a do tego w ogólnym przekonaniu jest, że jeśli dwoje ludzi jest długo ze sobą to powinni wziąć ślub to nie mam nic do stracenia jeśli postąpię tak jak inni. Zrobiłem to już przecież raz, kiedy przystępowałem do grona śmierciożerców…

   Zapukałem ostrożnie do drzwi jej domu. Otworzyła mi ubrana w zwykłą, bawełnianą bluzkę i dżinsy, ze spiętymi w ciasny warkocz włosami. Uśmiechnęła się i wpuściła mnie do środka, wyglądała słodko gdy się uśmiechała. Na policzkach robiły jej się wtedy takie małe dołeczki.

   Wszedłem do ciasnego korytarza i znając już całą drogę na pomięć, od razu skręciłem do salonu, który mieścił się po prawej stronie. Był pełen starych drobiazgów, przeważnie pamiątek rodzinnych. Tu jakaś ręcznie wyszywana poduszka, tam stuletnia lampa, w rogu zdobiona komoda po babci. Pansy uwielbiała zbierać takie graty, a ja nie potrafiłem jej tego wyperswadować, bo zawsze gdy na nie patrzyła, widziałem ogromny sentyment w jej oczach. To także było słodkie.

   Pansy miała wiele cech, które lubiłem, ale nie potrafiłem popatrzeć się jej w oczy i przyznać do tego. Wiedziałem, że uzna to za moją słabość. Mimo, że tak nie było, nie chciałem by myślała, że odkryła jakąkolwiek słabą rzecz we mnie. Jako ślizgon z dziada pradziada musiałem być twardy. Tak po prostu.

   Weszła za mną do salonu i usiadła na kanapie na której rozłożony był zielony kocyk z wyszytym wężem na środku. Stanąłem koło niej i zawahałem się przez chwilę.

   (No dalej, Draco. Teraz albo nigdy!)

   - Pansy – powiedziałem powoli i odchrząknąłem, bo poczułem, że głos zaraz mi się załamie. Akurat teraz, kiedy już stałem koło niej, kiedy już miałem TO powiedzieć naszły mnie największe wątpliwości.

   A co jeśli ja jej nigdy tak na prawdę nie pokocham? Jeśli już zawsze zostanie dla mnie tylko kochanką? Będę musiał z tym żyć. A jeśli po ślubie ona się zmieni? Przestanie się starać? Zrobi się zwykła kurą domową? Nie chcę takiej żony!

   (No dobra, Draco. Uspokój się już idioto! Powiedz to po prostu.)

   - O co chodzi Draco? – spytała się mnie, patrząc przy tym odrobinie podejrzanie.

   - Czy mogę skorzystać z toalety?

   (DRACO!!!)

   No trudno. Jeśli mam tyle wątpliwości, to znaczy, że to jednak nie jest ta kobieta.

  - Jasne, przecież wiesz, gdzie jest – powiedziała i zaśmiała się krótko. Przez chwile bardzo zirytował mnie ten śmiech, ale odpuściłem i poszedłem do łazienki bez słowa.

   (Stchórzyłeś…)

   (Zamknij się!)

   (Dobrze wiesz, że stchórzyłeś)

  Podobno głosy, które słyszymy w naszych głowach biorą się z lewej półkuli mózgu. To fascynujące. Podobno też, pisarze nie słyszą tych głosów w trakcie pisanie, dopiero po zakończeniu tej czynności „otwierają” swoje myśli ponownie.

   Kiedy wróciłem do pokoju Pansy leżała na kanapie przeglądając jakiś magazyn dla „nowoczesnych czarownic”. W radiu, które stało na komodzie w rogu pokoju, właśnie puszczali piosenkę The Beatles „Michelle”. Położyłem się obok Pansy, mocno obejmując ją w talii by nie spadła i pocałowałem tuż pod uchem.

   - Nie teraz Draco – powiedziała przekładając stronę magazynu.

   - Dlaczego? – spytałem się całując jej szyję i wciągając zapach jej perfum.

  - O ósmej idziemy z Blaisem i Rosalie do Monsy Bar – przeszedł ją lekki dreszcz, kiedy przejechałem zimną dłonią po jej plecach pod bluzką.

   - Do wieczora jeszcze sporo czasu, kochanie.

   Wypuściła powietrze, odkładając gazetę i odwróciła się w moją stronę manewrując przy tym na dość małej przestrzeni jaką była kanapa. Uśmiechnęła się do mnie i pomogła ściągnąć swoją bluzkę. Kochaliśmy się przy Beatlesach, którzy śpiewali nam cicho: „Michelle ma belle. Sont les mots qui vont tres bien ensemble…”

_____________________________________

Jak obiecałam, tak robię. Nowy rozdział niespecjalnie długi, ale mam nadzieję, że do mojego powrotu z Francji wystarczy. Około piątku pojawi się następny, chyba że będę musiała 'odespać' wyjazd, ostatnio coraz częściej mi się to zdarza. 

A co do tej ciekawostki w rozdziale - mam nadzieję, że jest prawdziwa, znalazłam ją w książce 'Stukostrachy' Stephena Kinga, aczkolwiek nie polecam, to jedna z jego gorszych powieści.