Część II: Draco Malfoy; Rozdział III

„Nigdy już nie wezmę nic na sen,

boję się swoich ciemnych, cichych miejsc...”

Urszula Kasprzak, „Na sen”

   Leżeliśmy objęci na jej kanapie w salonie wpatrując się w sufit w milczeniu. Właściwie powinienem już wychodzić, bo o pierwszej miałem się spotkać z rodzicami, ale wciąż nie mogłem sobie wybaczyć, że nie oświadczyłem się Pansy. Przecież to właśnie tego chciałem! To ona była najważniejszą osobą w moim życiu… chyba.

   Pansy ostrożnie wstała z kanapy i podeszła do radia, które teraz wygrywało „Don’t stop me now” Queen’a. Wyłączyła je i odwróciła się w moją stronę.

   - Przyjdziesz po mnie przed ósmą? – spytała i zrozumiałem, że w ten sposób próbuje mnie delikatnie wyprosić.

   - Jasne – powiedziałem wstając i zakładając koszulę. Znowu się pogięła, ale nie miałem już ochoty ponownie jej prasować. – Będę punktualnie.

   Uśmiechnąłem się do niej i wyszedłem z pokoju całując ją przy tym w policzek. Kątem oka widziałem, że się zaczerwieniła.

   Z rodzicami miałem się spotkać u siebie w domu. Chcieli powiedzieć mi o czymś ważnym i mimo, że wcześniej nie zastanawiałem się nad tym, teraz zacząłem się niepokoić. Co było aż tak ważne, że musieli mi to powiedzieć w cztery oczy? Przyspieszyłem kroku.

   Okazało się, że Lucjusz i Narcyza Malfoy’owie już stali pod moimi drzwiami, kiedy przybyłem. Wyglądali na zmartwionych dlatego bez przedłużania wpuściłem ich prędko do środka.

   - Chcecie coś do picia? – spytałem, spoglądając to na jedno, to na drugie.

  - Nie, dziękujemy – powiedziała matka, uśmiechając się dobrodusznie. Zawsze, kiedy na nią patrzyłem, widziałem, że chce dla mnie jak najlepiej. Tak jakby wiedziała, że dzieciństwo, które mi oboje podarowali nie było do końca idealne. Pewnie nie tak wyobrażała sobie swoje życie zanim nastały czasy Voldemorta.

   - Przyszliśmy tutaj, żeby ci coś powiedzieć – ojciec popatrzył się na mnie poważnym wzrokiem. – Postanowiliśmy… postanowiliśmy, że wyjeżdżamy stąd.

   Popatrzyłem się na nich osłupiały.

   - Przeprowadzacie się? – spytałem niepewnie. – Opuszczacie Londyn?

   - I Londyn, i Anglię, i w ogóle całą Europę – Lucjusz Malfoy przyglądał mi się badawczo, jakby sprawdzał moją reakcję na to co do mnie mówi.

   - Dlaczego? – patrzyłem się na matkę, jakby to tylko ona mogła mi wyjaśnić o co w tym wszystkim chodzi.

   - Syneczku – skrzywiłem się mimowolnie, kiedy mnie tak nazwała. – Jesteśmy już zmęczeni tą sytuacją… tym życiem, jako śmierciożercy. Chcemy od tego uciec…

   - Wycofać się – przerwał jej mąż, który, jak każdy czystokrwisty czarodziej, ostro reagował na słowo „ucieczka”. – Chcemy, żeby śmierciożercy dali nam w końcu spokój.

   - Posłuchaj – znów odezwała się mama – oboje mamy już swoje lata, chcemy odpocząć. To nie na nasze nerwy, cała ta zabawa w zabijanie mugoli. Rozumiesz?

   Kiwnąłem głową, chociaż kompletnie nie rozumiałem dlaczego mnie zostawiają. Ja też nie chciałem nikogo zabijać, ale czy ktoś pytał się mnie o zdanie? Zabijasz, albo to ciebie zabijają. Proste.

   - Dlatego, kochanie, nie możesz nikomu powiedzieć, że wyjechaliśmy – matka podeszła do mnie i położyła swoją bladą dłoń na moim policzku. – Choćby nie wiem co.

   - Nie wydam was – powiedziałem stanowczo i popatrzyłem się na ojca. Podniósł dumnie głowę, a ja uznałem to za wyraz jego aprobaty. – Kiedy wyjeżdżacie?

   - Dzisiaj – powiedział do mnie ojciec patrząc przy tym na matkę, która zamknęła na chwilę oczy, jakby ta informacja sprawiała jej ból. Domyślam się, że sprawiała.

    - Dlaczego tak szybko? – spytałem się.

    - Wcale nie szybko – Narcyza Malfoy odeszła ode mnie i znów stanęła u boku swojego męża. – Myśleliśmy o tym od kilku miesięcy, ale zdecydowaliśmy się działać.

    - Nie wydaje mi się, by był to dobry czas na…

   - Ale nigdy nie będzie dobrego czasu na cokolwiek – przerwała mi matka. – Nie możemy ci powiedzieć gdzie jedziemy, ale chcę… chcemy, żebyś był bezpieczny tutaj. Zachowuj się tak jak dawniej. Wychodź ze znajomymi, stawiaj się na spotkaniach śmierciożerców, spotykaj się z Pansy…

   Matka urwała, jakby zdała sobie sprawę, że zabrnęła za daleko.

   - Pansy to dobra dziewczyna, Draco – powiedział ojciec i położył rękę na ramieniu swojej żony, mówiąc mi w ten sposób, że Malfoy’owie zawsze dokonywali właściwych wyborów w kwestii kobiet.

    - Wiem, ojcze – powiedziałem krótko, bo nie chciałem, by mieszał się w nieswoje sprawy.

   - Słuchaj. Nie wiadomo jak długo jeszcze świat czarodziejów będzie funkcjonował normalnie, dlatego… może watro zastanowić się nad założeniem rodziny. Teraz.

   - Tato, kiedy będę miał pewność, że to dobra decyzja, oświadczę się Pansy. Ale na razie, proszę, nie wtrącajcie się między nas.

   Czułem się zażenowany mówiąc o tym, ale nie chciałem wszczynać kłótni, wiedząc, że może rozmawiam z rodzicami po raz ostatni przed bardzo długą rozłąką.

   - Jesteś mądrym chłopcem, Draco – matka popatrzyła się na mnie, a ja zobaczyłem w jej oczach tego małego chłopca o którym mówiła, a którym na pewno już nie byłem.

   - Pójdziemy już – Ojciec podał mi rękę, chcąc w ten sposób wyrazić wszystkie niewypowiedziane w tej rozmowie słowa o ojcowskiej miłości. Matka rzuciła mi się na szyję z płaczem i dopiero po kilku minutach odsunęła się spuszczając głowę.

   - Kocham cię, Draco – powiedziała ścierając łzę z policzka wierzchem dłoni. - Kochamy cię.

   - Wiem, też was kocham – powiedziałem starając się brzmieć tak twardo i niewzruszenie jak ojciec.

   Wyszli zostawiając mnie w pustym, przesadnie czystym mieszkaniu. Po chwili usłyszałem pyknięcie, które oznaczało, że aportowali się gdzieś niedaleko.

   Usiadłem na kanapie przejeżdżając ręką po włosach i zacząłem zastanawiać się, kiedy śmierciożercy zorientują się, że moi rodzice zniknęli i że to ja jestem prawdopodobnie jedyną osobą, która może coś o tym wiedzieć. Lucjusz i Narcyza Malfoy wiedzieli, że uciekając narażali mnie śmierć, ale zdawali sobie również sprawę, że nie zdołają mnie namówić do ucieczki z nimi. To dla tego matka tak bardzo płakała. To było ostatnie pożegnanie. Zabijasz, albo to ciebie zabijają. 

_________________________________

   I zbliżamy się powoli do kwestii: "Dlaczego zamknęli Draco?". Myślę, że będziecie zaskoczeni, a obawiam się, że nawet rozczarowani... W następnym rozdziale powinno wszystko się wyjaśnić. 

  Do przeczytania!!!