Część III: Śmierciożercy; Rozdział II

„Drogo za skrzydła się płaci –

Ale bądźmy skrzydlaci…”

Jan Sztaudynger, Apel

   Wieczorem Growgov zwołał zebranie wszystkich śmierciożerców. Nie powiem, dość imponujący widok, widzieć setki ludzi na podwórku twojego domu. Jeśli dom w którym mieszkałem można nazwać moim, oczywiście. Teoretycznie należał on tylko do Vincenta, ale ja i tak wiedziałem, że kiedyś będzie także „mój”.

   Zebrania śmierciożerców wyglądały teraz podobnie jak kolacja w dniu pierwszego września w Hogwarcie, tylko że na dworze, ponieważ w domu nie było tak dużego pokoju który mógłby pomieścić tyle osób.

   Growgov wyszedł przed ludzi i zaczął przemawiać:

   - Jak co miesiąc, podsumowujemy wszystkie postępy, jakie zaszły od czasu poprzedniego zebrania. Część naszej grupy jest teraz na Słowacji, wczoraj dostałem raport, jakoby świetnie im szło i myślę, że za nie więcej niż dwa tygodnie będą mogli do nas wrócić jako zwycięzcy. Do tego kilka dni temu dopuszczono się zdrady, opuścili nas Lucjusz i Narcyza Malfoy’owie, złapaliśmy ich na południu Hiszpani i wykopaliśmy piękny dwuosobowy grób nad morzem. Niech spoczywają w pokoju – Growgov uśmiechnął się przy tym zjadliwie i poczułem, że ten gość nie ma serca, albo schował je gdzieś bardzo głęboko. – W naszych skromnych lochach gościmy teraz pannę Granger, pana Pottera, Malfoy’a juniora i Molly Weasley, ale miejmy nadzieje, że już niedługo – zaśmiał się i zawtórowała mu większość śmierciożerców na placu. Przez chwilę wydawało mi się, że tuż za nim poruszył się jakiś ognistorudy kształt, ale zniknął po chwili.

   Zerknąłem w kierunku Maggie, która stała parę kroków za Growgovem i patrzyła się zażenowana na ludzi, którzy się zaśmiali. Miała takie dobre serce…

   - Właśnie, co do naszych więźniów. Nie jest ich wielu, ale tak jak reszta tych którzy nam się sprzeciwili muszą być „wyproszeni” z tego świata – Growgov znów się uśmiechnął i kontynuował. A ja znów zobaczyłem rudą kropkę kilka metrów za nim, wśród czarnych kapturów śmierciożerców. – Za tydzień, w piątek odbędzie się ich egzekucja. Wszystkich chętnych serdecznie zapraszam – powiedział a pomiędzy zebranymi znów potoczył się rozbawiony szmer.

   Na placu pojawiło się pięć długich stołów przy których zasiedli wszyscy obecni śmierciożercy. Już miałem zajmować miejsce koło Klausa, gdy podszedł do mnie sam Vincent Growgov i rzekł:

   - Caleb, usiądź koło mnie – patrzył się wtedy gdzieś ponad moim ramieniem, ale i tak wiedziałem, że mówi do mnie. Growgov zapraszał MNIE do swojego stolika! Bez chwili wahania poszedłem za nim.

   Usiadłem tuż przy nim, a po jego drugiej stronie siedziała Maggie i dzieliła spokojnie chleb na małe kawałki wrzucając je do parującej zupy. Po chwili przy wszystkich stały już talerze z jedzeniem. Jadłem swoje danie powoli zachwycając się sytuacją w jakiej się znajdowałem. Gdy skończyłem, Growgov odwrócił się w moją stronę i powiedział:

   - Caleb, nie zaprosiłem cię tutaj bez powodu. Mam dla ciebie ważne zadanie, ponieważ to właśnie ty będziesz musiał pozbyć się Malfoy’a i Granger – tak właśnie powiedział. Powierzył mi najważniejszą misję! Czułem się jakbym zdobył złoty medal nie myśląc w ogóle o tym, na czym tak naprawdę będzie polegać moje zadanie. Zabić kogoś? Phi! W tamtej chwili mogłem wymordować pół wioski, byleby tylko Growgov nie wygonił mnie od swojego stolika.

   - Oczywiście – powiedziałem podnosząc dumnie głowę. A potem popatrzyłem się na Maggie i zauważyłem niedowierzanie i ból w jej oczach. Nie spodziewała się, że się zgodzę? A może bała się, że zadanie mnie przerośnie? Chyba nie miała mnie za tchórza?! Wiem, że wszyscy tak o mnie myśleli, ale proszę – nie ona!

   - Tak, więc, widzimy się za tydzień Fric – powiedział Growgov odchodząc od stołu.

   - Fitz – poprawiłem go cicho, ale chyba już tego nie słyszał. A może to i lepiej?

   Maggie wciąż patrzyła się na mnie zatroskana. Posłałem jej pytające spojrzenie, ale tylko pokręciła głową. Maggie, co ci może chodzić po głowie, Maggie?

   I wtedy od stolika obok odszedł piegowaty rudzielec i deportował się kilka metrów za bramą wjazdową.

_____________________________________

Ta daa!

Wiecie co? Sprawiacie, że mam ochotę pisać i pisać i nigdy nie kończyć... Dzięki wam za to!

W ogóle, to dzisiaj mam taki jakiś wspaniały humor. Od dawna tak dobrze się nie czułam. Zaczęłam pisać inne opowiadanie w wordzie nawet. Ale tak właściwie to nie jestem z niego dumna, bo to tak jakby kolejne funfiction a chciałabym w końcu napisać coś kompletnie swojego... 

A jak wasze pomysły? 

Wiem, że Scarlett nie opuszcza wena, ale nie widzę żadnych powiadomień od innych dziewczyn?

Ok, btw - kolejna notka pojawi się dokładnie za tydzień, 16 sierpnia ;)

PS: Kocham cytat z dzisiejszego rozdziału!!!