Część IV: Błędny rycerz; Rozdział I

„Nieprawda, że

Żywot rycerza kresu dobiegł (…)

On może odżyć we mnie, w tobie

By wyzwać los…”

Wojciech Młynarski, Błędny rycerz

   Monotonność dni mijających tutaj, pod ziemią, była bardzo męcząca. Czasami po prostu nie sposób przesiedzieć z kimś nawet kilku godzin, a co dopiero tygodni, a ja musiałam żyć obok osoby, która każdego dnia próbowała wmówić mi jak mało jestem warta. Oczywiście nie było tak przez cały czas, bywały chwilę, kiedy odzywał się do mnie, jak do zwykłej osoby, ale zaraz potem wracała ta jego maska pogardy i znów spoglądał się na mnie z wyższością. Oboje byliśmy wyczerpani i to tylko podjudzało nas do kłótni. Irytacja…

   Żeby zabić jakoś czas recytowałam wiersze. Cicho, pod nosem, czasami tylko w myślach, by On mnie nie usłyszał, ale to pomagało tylko na chwilę. Potem znów wracała ta nieodparta pokusa znalezienia jakiegoś pasa i powieszenia się pod sufitem. Nie z chęci śmierci, ale z czystej ciekawości i zwykłej nudy. Byłam bardzo znudzona. Kto by pomyślał, że bycie więźniem śmierciożerców potrafi być tak bardzo nieciekawe? Nie torturowali mnie od czasu mojej pobudki tutaj. Widać przestało im zależeć na informacjach, które miałam. Ale w takim razie powinni mnie już dawno zabić, więc o co chodzi?

   Przypomniałam sobie te wszystkie dni spędzone nad książkami, gdy jeszcze wszystko było względnie normalne. Gdybym wtedy wiedziała, że skończę jako pożywka dla śmierciożerców nie zaprzątałabym sobie głowy nauką. Choć z drugiej strony, pewnie i tak bym to robiła, bo po prostu taka byłam. Kujonka. Dziwaczka. Szlama… A teraz siedzę dwa metry od kogoś, kto nie dawał mi o tym zapomnieć.

Zmień temat, Hermiono.

   I Błędny Rycerz. To nazwa pochodząca od Don Kichota. Nie wiem dlaczego, skojarzenie tego faktu zajęło mi tak długo. Pamiętam wiersz o nim: „Nie prawda, że ostatni błędny rycerz zasnął (…) Drogę mu ognik błędny wskazuje w noc. A on, on wciąż wyzywa na pojedynek los…”

   - …Uczciwość za uczciwość… – wyszeptałam moje ulubione słowa wiersza.

   - …A cios za cios* – zaskoczona odwróciłam wzrok na Draco Malfoy’a, który leżał nonszalancko pod ścianą z nagim torsem, przez który ciągnęła się biała szrama, blizna po jakimś zaklęciu.

   „Sectum sempra” – przeszło mi przez myśl.

   - Skąd to znasz – spytałam się go. Nie miałam pojęcia, że Malfoy może wiedzieć cokolwiek o wierszach, a już szczególnie autorów polskiego pochodzenia.

   - Nie możesz znieść, że nie wiesz więcej ode mnie – spytał się mnie podnosząc jedną brew. Poczułam mrowienie w palcach, które zapowiadało napływającą falę irytacji.

   - Malfoy, nie mam pięciu lat i domyślam się, że ty też nie, dlatego przestań w końcu zachowywać się, jakbyśmy jeszcze byli w szkole… niedługo i tak oboje zginiemy.

   - Granger, za mocno się nie starasz, żeby stąd wyjść, prawda?

   - Przecież stąd się nie da wyjść! – krzyknęłam, bo byłam już zbyt przewrażliwiona na jego punkcie, by móc spokojnie rozmawiać z tak nieracjonalnym człowiekiem.

   - Na nikim nie robi wrażenia jak wrzeszczysz, szlamo! – ściągnął brwi i wyglądał naprawdę groźnie. Oparł się na dłoniach i napiął mięśnie.

Ale przecież mnie nie uderzy – myślałam. – Chociaż to Malfoy, kto go tam wie…

   - Nie będę siedzieć cicho, bo ty tak chcesz – powiedziałam, ale i tak wróciłam do normalnego tonu głosu, pierwsza fala irytacji odpłynęła i znów poczułam się zmęczona. Adrenalina, która przez chwilę buzowała w moich żyłam zniknęła tak szybko jak się pojawiła, pozostawiając po sobie tylko uczucie pustki i tęsknoty za czymś innym, niecodziennym.

   - Dziwka – mruknął pod nosem, ale na tyle głośno, bym usłyszała.

   - Do mnie mówisz?! – teraz to ja gwałtownie się podniosłam i miałam ochotę go uderzyć. Moje uczucia wariowały. Byłam szczęśliwa, bo byłam zła na niego. Tak bardzo brakowało mi jakiejś odskoczni, że po prostu popadałam w obłęd.

   - A niby do kogo innego?! Jesteś zwykłą szmatą, nikim więcej! Myślisz, że kto zdradził ciebie i Pottera?! Twój kochaś, Wiepszlej! Dawałaś dupy jakiemuś przydupasowi Growgova!

   - Zamknij się! Zamknij się natychmiast! – zasłoniłam uszy dłońmi, by nie słyszeć wszystkich kłamstw, które do mnie mówił. Ron nie był podwójnym agentem. Nie on. Ron był dobry, zawsze był dobry!

   - Wiesz dlaczego nie możesz tego znieść?! – krzyczał dalej, również wstając. Był ode mnie wyższy o głowę i wykorzystywał to bym poczuła się bezradna w tej sytuacji. – Bo wiesz, że to prawda! Doskonale o tym wiesz, domyślałaś się już wcześniej!

   - Powiedziałam zamknij się! – wrzasnęłam i próbowałam popchnąć go obiema dłońmi, ale równie dobrze mogłabym napierać na ścianę. Ani drgnął, za to ja cofnęłam się o krok wyczerpana. Wcale nie podobała mi się adrenalina, ani irytacja, ani ta kłótnia. Kłamstwa, wszystko kłamstwa!

   Nagle Draco po prostu zamilkł i usiadł na podłodze opierając jedną rękę na ugiętym kolanie. Znów wyglądał arogancko, ale spokojnie. Za to ja dyszałam z wściekłości. Dlaczego nie próbował dalej krzyczeć? Dlaczego nie próbował mnie uderzyć? Dlaczego był takim dupkiem?!

   I wtedy popatrzyłam na niego, próbując dowiedzieć się odpowiedzi na wszystkie te pytania i oświeciło mnie. A tak właściwie, to do głowy wpadła mi tylko jedna myśl:

„Nieprawda, że

Ostatni błędny rycerz pojął

                                           Że odejść czas

                                           Że nie ma sensu walczyć już

On żyje wciąż

                                           Czyste sumienie ma za zbroję

                                           I wierzy, że

                                           Jest gdzieś otwarte okno

                                           I Dulcynea, jego nadzieja

                                           Jego nadzieja, jego nadzieja”

   Draco Malfoy wciąż miał nadzieję. Może i ruszał na walkę z wiatrakami, ale wciąż miał nadzieję, że stąd ucieknie i będzie wolny. Nadzieja umiera ostatnia.

* Wiersz Wojciecha Mynarskiego, pt. Błędny rycerz.

____________________________________________

Pozwólcie, że zacytuje klasyka: 'It all ends'

Tak właśnie zaczyna się ostatnia część całej tej opowieści, nie licząc epilogu, który jak na razie jest tylko marnym przebłyskiem w mej świadomości, ale pracuję nad tym ;)

Wiem, że to kiczowate wstawiać wiersz do rozdziału, wiem i przepraszam.

Kolejny smaczek z mojego życia: Tak się machnęłam na blond, że aż zostałam brunetką. Beznadziejna farba, jakbym nie wyrzuciła wcześniej opakowania, to bym wam powiedziała nazwę, ale nie pomyślałam o tym wcześniej. 

A co tam u was? Zaszalałyście jakoś w te wakacje?

PS:Czy w brytyjskich szkołach są jakieś stypendia dla uczniów z zagranicy? Zaczęłam ostatnio myśleć o studiach w Anglii i ciekawi mnie ten temat. Wiecie coś o tym?