Część IV: Błędny Rycerz; Rozdział V

„zawsze kiedy chcę żyć krzyczę
gdy życie odchodzi ode mnie
przywieram do niego
mówię - życie
nie odchodź jeszcze”

Halina Poniatowska „Nieznane”

   Ron leżał tuż obok mnie, obejmując mnie swoim ramieniem. Czułam się tak bezpiecznie i beztrosko, że chciałabym, by ta chwila trwała wieczność. Spojrzał na mnie czule i starł z policzka pojedynczą łzę, wyglądał na zatroskanego. Uśmiechnęłam się do niego nieśmiało i wtuliłam w jego ciepły tors. Przytulił mnie mocno.

   - Hermiono – usłyszałam swoje imię, ale nie rozpoznałam głosu Rona. – Hermiono.

   Draco Malfoy delikatnie próbował mnie wyrwać z twardego snu. Zrezygnowana, otworzyłam jedno oko i spojrzałam na niego. Żałowałam, że musiał przerwać mój sen akurat w takim momencie. Dotyk Rona, mimo tych wszystkich rzeczy, które mi zrobił, wciąż działał na mnie kojąco. Znów musiałam wrócić do tego brutalnego świata…

   - Wydaje mi się, że po nas idą – wyszeptał do mnie, a ja gwałtownie podniosłam się na rękach. Popatrzyłam na niego z przerażeniem. – Już nic nie możesz zrobić – powiedział, a widziałam w jego oczach jak bardzo stara się ukryć swoje emocje przede mną. Wiedziałam, że jest równie przerażony co ja.

   - Po prostu nie dajmy im tej satysfakcji – powiedziałam ze ściśniętym gardłem. Wszystkie mięśnie miałam napięte, a i tak czułam niezwykły upływ energii z mojego ciała, jakby ktoś wypompowywał ze mnie całe powietrze, niczym ze starego materaca.

   Draco kiwnął głową i złapał za moją rękę. Może to z powodu silnych emocji, ale uścisnął mnie bardzo mocno i musiałam trochę poluzować nasze dłonie. Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze, dobrze…

   Na korytarzu ktoś odbywał głośną rozmowę, ale wyłapywałam tylko pojedyncze słowa: „Przynieść… za dziesięć minut… rudy… i to będzie już koniec”. Wbrew mojej woli, po policzkach zaczęły ciec mi ciurkiem łzy. Chciałam pokazać, że jestem silna, ale moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa.

   Ktoś otworzył drzwi za jednym zamachem, a do środka weszło dwóch śmierciożerców uzbrojonych w różdżki. Kazali nam wstawać i wyjść spokojnie z pomieszczenie. Byli przy tym bardzo pewni siebie.

   Podniosłam się z ziemi, a zaraz po mnie zrobił to Draco i oboje przeszliśmy obok nich na zewnątrz. Nawet nie myśleliśmy o ucieczce, prawdopodobnie na zewnątrz czekało na nas z tuzin innych znajomych Growgov’a, gotowych popatrzeć z chęcią na egzekucje, a najlepiej, odprawić ją własnoręcznie. Byłam ciekawa, komu przypadło to zaszczytne miejsce, mistrza ceremonii. Czy jesteśmy na tyle „ważni”, by zabił nas sam Vincent Growgov? Wątpię.

   Zaprowadzono nas do ogrodu przed domem. To co tam zobaczyłam, nie odpowiadało jeszcze żadnemu wcześniejszemu widokowi w moim życiu. Cały plac zapełniali ludzie przebrani w peleryny i białe maski, na samym środku stał podest, nie większy, niż scena na jednym z gminnych festiwali. Jednak ta impreza wydawała się mieć większy rozgłos. Aż poczułam się dumna z tego, że tyle osób przyszło popatrzeć jak umieram. A może przyszli tu dla Malfoy’a?

   I wtedy go zobaczyłam. Stał tuż pod sceną, jak rodzic, który najlepiej chce widzieć swoje dziecko podczas jego pierwszego występu przed widownią. Od razu rozpoznałam te ognistorude włosy i piegowatą twarz. Jako jeden z nielicznych nie nosił maski. Oprócz niego nie posiadali jej jeszcze Growgov i cherlawy chłopak, który zawsze przynosił nam jedzenie, a teraz stał obok swojego mistrza na podeście. Gdy tylko Ron zobaczył, że się na niego patrzą, odwrócił wzrok. Winny.

   Poczułam jak Draco łapie mnie za rękę, nie wiedziałam, czy próbuje pomóc mi tym, czy raczej znaleźć siłę dla siebie by móc stanąć przed setkami swoich byłych znajomych jako zdrajca. Bo przecież, według nich, był zdrajcą.

   Weszliśmy ostrożnie po trzech stopniach na podest i spojrzałam na wszystkich ludzi zgromadzonych przede mną. Potem zerknęłam na Growgov’a, który uśmiechał się złośliwie, przeniosłam wzrok na chłopaka obok niego i zrobiło mi się go żal. Nie miał więcej niż osiemnastu lat, a na pewno nie stał teraz obok nich bez powodu. Na końcu popatrzyłam się na Rona.

   Przebiłam jego duszę wzrokiem, by zapamiętał mój wyraz twarzy do końca swojego życia. Cała złość, która ukryła się gdzieś głęboko we mnie, wyszła teraz na wierzch. Wypłynęła na powierzchnię moich uczuć z prędkością światła i promieniowała w jego kierunku. Żałowałam, że nie mogę zrobić nic, by ukarać go za wszystko to, przez co przez niego przeszłam. Jeden pomysł wpadł mi do głowy.

   Odwróciłam się w stronę Draco i na oczach wszystkich śmierciożerców, którzy stali teraz w ogrodzie pocałowałam go długo i namiętnie. Co najdziwniejsze, nie opierał się, ale oddawał pocałunek z podwójną pasją. Kilka osób przed nami zaśmiało się, jeszcze kilka zaczęło szeptać, ale kiedy w końcu się od siebie oderwaliśmy, zapadła cisza.

   Wtedy Growgov wyszedł na środek sceny i zaczął przemawiać. Rozglądałam się w tym czasie naokoło starając się go nie słuchać i w końcu mogłam przyjrzeć się domowi, w którym spędziłam ostatnie tygodnie mojego życia. Był duży, dwupiętrowy, zbudowany na bazie prostokąta, z małymi oknami i balkonami na drugim piętrze. Wyglądał jak żywcem wyjęty z książki Jane Austin.

   Growgov skończył mówić, a wśród śmierciożerców zapanował luźny nastrój. Domyśliłam się, że cała ta farsa zaraz się skończy i postanowiłam patrzeć się w oczy Rona do samego końca. Niech wie co zrobił, do czego doprowadziło jego tchórzostwo. Wiedziałam, że ucieka wzrokiem, ale nie przeszkadzało mi to.

   - Panie mają pierwszeństwo, Tits – powiedział Growgov, a wśród śmierciożerców znów zaśmiało się kilka osób.

   - Fitz, panie Growgov – powiedział chłopak tak cicho, że tylko my, stający na scenie, mogliśmy go usłyszeć. Malfoy, mimo powagi sytuacji, uśmiechnął się blado spoglądając na młodzika, który chwilę temu celował w niego różdżką.

   - Uczciwość za uczciwość – usłyszałam Draco.

   - A cios a cios* - dokończyłam

   Zmusiłam się by nie zamykać oczu. Widziałam strach, ból, może nawet rozpacz w oczach Rona, ale o to właśnie mi chodziło. Żeby żałował, żałował za swoją głupotę.

   - Avada kedavra! – głośny i wyraźny rozkaz został wysłany przez właściciela do swojej różdżki. Zielony promień poleciał w moją stronę. A potem była już tylko zieleń. Zieleń i czerń. Hmm, śmieszne… barwy slytherinu.

* Wojciech Młynarski, Błędny rycerz

______________________________

Czuje, że należą wam się potężne przeprosiny. PRZEPRASZAM, ŻE JESTEM TAK BEZNADZIEJNA! Że zostawiłam was na trzy miesiące. Że byłam tak leniwa i ledwo co zajrzałam tutaj może ze trzy razy od czasu opublikowania poprzedniego rozdziału. Na prawdę, nigdy w życiu nie miałam większych wyrzutów sumienia. A dzisiaj weszłam na bloggera i zobaczyłam, że blog ma ponad 10 tysięcy wyświetleń. DZIESIĘĆ TYSIĘCY! Może to mało dla większości z was, ale dla mnie to jakby ktoś dał mi medal za miesiące pisania, a ja go zignorowałam. 

Macie jak w banku, że to opowiadanie będzie miało część dalszą! Następny rozdział to epilog pierwszego tomu, a potem zacznę pracować nad tomem drugim i wtedy już nie zawiodę nikogo. Będzie Dramione. Będzie Hogwart. Będzie nawet romans w składziku na miotły, jeśli będziecie chcieli o tym czytać!!! Tylko mnie nie nienawidźcie, proszę! Kocham was...

PS: Czuje się na prawdę żałośnie po napisaniu tego wszystkiego. Weźcie mi przynajmniej serduszko napiszcie, żebym nie czuła się takim frajerem, co...? *oczy osła ze Shreka*

PS: Agnes, jeśli to czytasz. Tęsknie za Twoim opowiadaniem.

PS2: Odpowiem na każdy komentarz pod tym postem!