Epilog: Ginny Potter

Byłam już spóźniona. Dochodziła trzynasta, a ja jeszcze nie zebrałam dzieci do podróży. Obiecałam im, że dzisiaj odwiedzą ciocię Hermionę, ale sama wahałam się przed tym. Od dawna jej nie widziałam, nie wiedziałam w jakim była stanie, a z resztą, i tak nie można było z nią o niczym rozmawiać.

   Wyciągnęłam Lily z kojca i ubrałam w ładną, niebieską sukienkę i białe skarpetki. Może trochę zbyt odświętnie jak na zwykłe odwiedziny, ale nigdy nie wiadomo co się może wtedy zdarzyć prawda? James biegał z pokoju do pokoju krzycząc coś o sklątkach tylniowybuchowych (co w jego wersji brzmiało jak skjątka tyjniowyhujowa) i rzucając w brata fasolkami wszystkich smaków. Zatrzymałam go i kazałam posprzątać szybko rozrzucone cukierki, a sama zabrałam się za przebieranie Albusa. Z nim było najmniej problemów, za to James za nic w świecie nie chciał założyć swojej dżinsowej katany, a gdy w końcu ją na niego włożyłam było już w pół do czternastej.

   Wyszliśmy z domu w pośpiechu, jak zwykle: ja z Lily na rękach, a James i Albus trzymając się mojej spódnicy. Na szczęście nie mieliśmy do przejścia długiego dystansu, bo szpital św. Munga był tuż za rogiem.

   Z przyzwyczajenia od razu skierowałam się na czwarte piętro starając się ominąć recepcję, gdzie urząd od dwóch lat sprawowała Pansy Parkinson rzucając dumne spojrzenia na prawo i lewo. Pokój Hermiony był na końcu korytarza, co zawsze mnie denerwowało, bo po drodze, choćbym nie wiem jak się starała nie patrzeć, widziałam w pozostałych pomieszczeniach ludzi leżących jak roślinki lub miotających się konwulsyjnie na swoich łóżkach.

   Hermiona leżała spokojnie jak zwykle z zamkniętymi oczami i równym oddechem. Nie obudziła się od czterech tygodni, kiedy to spotkał ją okropny wypadek. Jadąc na spotkanie biznesowe do Ministerstwa Magii zderzyła się czołowo z innym czarodziejem na zwykłej mugolskiej drodze i żaden z lekarzy nie mógł powiedzieć dlaczego żadne zaklęcie nie potrafiło wybudzić jej ze śpiączki. Takie same obrażania miał Draco Malfoy, kierowca drugiego auta, który, mimo moich, Harry’ego i Rona wyraźnych sprzeciwów, został położony w tej samej Sali co nasza przyjaciółka.

   James podbiegł do łóżka cioci i zaczął ją szturchać w ramię, odciągnęłam go od niej karcąc wzrokiem i usiadłam na krześle obok. Albus również przysunął sobie krzesło, ale James wepchał się na nie przed nim. Wzięłam młodszego syna na kolana, starając się przy tym nie upuścić Lily, a gdy wszyscy już spokojnie siedzieliśmy (siedzenie spokojnie jest w wypadku James’a pojęciem względnym), spojrzałam zatroskana na twarz Hermiony.

   Siedzieliśmy tak cicho, gdy nagle stało się coś niesamowitego. Na początku myślałam, że mi się tylko przewidziało, kiedy Hermiona poruszyła delikatnie wskazującym palcem, ale zaraz jej usta również zaczęły pracować i wymruczała coś tak cicho, że ledwo mogłam to usłyszeć:

   - A cios za… - potem otworzyła gwałtownie oczy i nabrała szybko powietrza jakby wynurzyła się spod wody po długim nurkowaniu. Usiadła pionowo, a Albus zaczął piszczeć z przerażenia a po chwili ze szczęścia. Wpełzł jej na łóżko i przytulił ją, a ona popatrzyła się na niego skołowana.

   Kiedy tylko minął pierwszy szok, zaśmiałam się i pomiędzy łzami wyksztusiłam:

   - Hermiona, wróciłaś! – i zawołałam szybko uzdrowiciela, by zobaczył jaki cud się zdarzył.

   - Czyje to dzieci – spytała się mnie Hermiona zaspanym głosem.

   Uśmiechnęłam się pod nosem.

   - Nie żartuj sobie. Moje – powiedziałam ściskając ją za rękę. – Jak tylko napiszę do Rona, to przyjdzie tutaj z Hugonem i Rose. Nie martw się.

   - Kto to jest Hugo i Rose? I o co w ogóle tu chodzi, przecież ja umarłam. Zabili mnie!

   - To był tylko wypadek, Hermiono, nie umarłaś. Kto miałby cię zabić?

   - No, śmierciożercy – powiedziała łapiąc się za głowę, jakby nie wiedziała co robi w tej rzeczywistości.

   - Jacy śmieciożercy? Hermiono coś ci się musiało pomylić. Od co najmniej siedmiu lat nie ma żadnych śmierciożerców. Voldemort nie żyje, pamiętasz?

   - Ale Growgov… - zacisnęła mocno powieki, a potem nagle znów się podniosła odsuwając od siebie delikatnie Albusa. – A Draco? Gdzie on jest?

   Popatrzyłam się na nią przerażona. Wyglądało na to, że straciła zmysły. Wskazałam na łóżko na którym leżał młody Malfoy, a ona wstała jak najszybciej i podeszła do niego. Wtedy znów stało się coś nierealnego. Draco otworzył szeroko oczy, dokładnie tak jak Hermiona i zaczerpnął powietrza.

   Patrzyłam osłupiała jak moja przyjaciółka przytula swojego największego wroga śmiejąc się przez łzy. Postradała zmysły.

 __________________________

Tak. To koniec tomu pierwszego.

Chcesz wiedzieć jak Hermiona poradzi sobie w nowym, obcym dla niej świecie? Czy odzyska pamięć? Dlaczego Draco prowadził mugolskie auto? I czy stosunku tej dwójki poprawią się?  Odpowiedzi na te pytania, oraz wiele, wiele więcej czekają w drugim tomie historii o Draco i Hermionie. Do nabycia tylko w sieci sklepów... ok. Żartowałam ;) Jak tylko poukładam sprawy ze szkołą, zacznę pisać rozdziały do drugiej części. Może na weekendzie? Jeszcze nie wiem. Na razie piszcie mi co myślicie o takim zakończeniu. Jestem pewna, że większość z was jest zaskoczona, ale mam nadzieje, że nie zawiedziona. Starałam się. 

PS: Chciałabym podziękować Bittersweet, Arurce, Dance, frangleesik i Orchidei. Jesteście wspaniałe! <3

PS2: Czy jest sens powiadamiać wszystkich na blogach? Tzn. widzę, że i tak większość osób mnie 'followuje', czy jak to tam nazwać. Więc jak?