Część II: Draco Malfoy; Rozdział I

   Otaczają mnie idioci.

   Pomijając fakt, że ten dzieciak z pierwszej ławki ma na pewno jakieś powiązania z Finniganem, to oficjalnie porzucam jakąkolwiek nadzieję, że piętnastolatków da się czegokolwiek nauczyć.

   Pierwszy tydzień w Hogwarcie minął zaskakująco szybko. Kiedy już uświadomiłem sobie, że moi uczniowie nie planują nawet otworzyć książek w tym roku, całkowicie przestałem starać się zgrywać dobrego nauczyciela. Tylko przy jednej klasie skupiałem wszystkie swoje zmysły na jednym chłopaku.

   Zaczęło się już w niedzielę, tuż po uczcie w Wielkiej Sali. Granger wpadła do mojego gabinetu i zaczęła wygadywać, że widziała śmierciożercę wśród uczniów. Przez chwilę naprawdę wyglądała na obłąkaną, ale potem udało mi się ją uciszyć, bo jej wrodzona ciekawość była silniejsza od choroby psychicznej. Wiedziałem, że będzie chciała poznać mój plan.

- Więc co wymyśliłeś? – dopytywała się niecierpliwie.

- To dość skomplikowane – zacząłem. Popatrzyła się na mnie jak na głupka. No tak, przecież to była G r a n g e r… co dla niej mogło być tak naprawdę skomplikowane? – Więc, w przeciwieństwie do ciebie nie siedziałem w domu płacząc w poduszkę przez ostatnie miesiące.

   Posłała mi gniewne spojrzenie, ale nie zaprzeczyła. Ukryłem mściwe rozbawienie.

- Nie wiem, jak to jest z tobą, ale mi udało się ustalić, że ostatnie wspomnienie, które zgadza się z wydarzeniami w ‘tym’ świecie to wakacje, dwa lata temu – popatrzyłem się na nią, sprawdzając, czy zgadza się to z jej wspomnieniami, ale miała zagubiony wzrok i zaczęła wpatrywać się w podłogę. No tak, mogłem się tego spodziewać. Była tak zajęta użalaniem się nad sobą i kłóceniem z innymi ludźmi, że nawet nie próbowała dociec prawdy. – Dooobra, później do tego wrócimy. W każdym razie. Później zaczęli się ujawniać po kolei śmierciożercy i wiesz jak się to wszystko potoczyło… ale nie tutaj! Tutaj dalej wszyscy sobie żyli w karmelkowym świecie i nikt kogo się o to pytałem, nie przypominał sobie żadnej sprawy związanej z Voldemortem w ciągu ostatnich siedmiu lat.

   Kiwnęła głową na znak, że mnie rozumie.

- I nawet zakładając, że śmierciożercy naprawdę zrobili powstanie, masz czarną dziurę w pamięci, pomiędzy tym co się stało przed domem Growgova, a trafieniem do szpitala, prawda?

   Znów kiwnęła, nie odzywając się ani słowem.

- Więc szukałem sposobów na odzyskanie pamięci, ale jedyne co mi oferowano, to głupie zabiegi dla czubków w szpitalu świętego Munga, które swoją drogą już na nas testowali, gdy byliśmy nieprzytomni, za zgodą naszych współmałżonków, gdyby Weasley przypadkiem ukrył przed tobą tę informacje… - zrobiłem pauzę, żeby obserwować, jak na jej twarzy pojawia się oburzenie. Mały potwór w moim brzuchu podskoczył z radości.

- Wtedy zacząłem szukać w tych… powiedzmy, ‘mniej popularnych’ książkach… I zgadnij gdzie znajduje się największy zbiór ksiąg zakazanych w Anglii? Tak, w Hogwarcie – powiedziałem, nie czekając na jej odpowiedź. Kiwnęła głową, jakby już to wiedziała.

- Więc chcesz znaleźć jakiś przepis na eliksir polepszający pamięć? – upewniła się.

- Eliksir, zaklęcie, roślinę… cokolwiek – wyjaśniłem.

- I tylko dlatego zatrudniłeś się w Hogwarcie? – wyglądała na trochę zawiedzioną. A czego się spodziewała?! Kiwnąłem głową potwierdzająco, nie mówiąc ani słowa.

   Spuściła wzrok. Nie miałem ochoty, czasu, ani chęci bawić się w dociekanie jej emocji w tamtej chwili, więc po prostu zignorowałem to.

- To przyłączasz się? – zapytałem zniecierpliwiony.

- Do czego?

- Do poszukiwań. Tych książek jest ponad tysiąc, a ja nie mam wieczności. Wolałbym odzyskać pamięć zanim się zestarzeje…

- Tak. To znaczy, pomogę ci – powiedziała, ale wciąż wyglądała na rozczarowaną. A może po prostu była zmęczona? Wszystko jedno.

   Hermiona wyszła mrucząc ciche pożegnanie, jakby jak najszybciej chciała znaleźć się sama. W sumie, pasowało mi to. Jej towarzystwo nie sprawiało mi żadnej przyjemności, od kiedy przestała być jedyną ludzką istotą w budynku. Zauważyłem, że od kiedy wszystko się pozmieniało, ona znów stała się tą słabą szlamą Granger. W więzieniu przynajmniej była twarda.

   Następnego dnia na pierwszej lekcji zobaczyłem brązowe loki w ostatniej ławce pod oknem. Zachowywał się, jakby nie chciał zwracać na siebie uwagi, ale tym tylko jeszcze bardziej przyciągał moje spojrzenie. Caleb Fitz. Tak się podpisał w zeszycie. Był niski w porównaniu do innych chłopaków w jego wieku i zawsze wyglądał na przestraszonego, chociaż, gdy pytałem się go o coś związanego z lekcją, zawsze przez sekundę widziałem ten błysk w jego oku, jakby ktoś rzucił mu wyzwanie, a on właśnie walczył o honor.

   Chciałem wierzyć, że to czysty przypadek, że ten chłopak wygląda jak śmierciożerca, który pół roku temu próbował mnie zabić, ale wiedziałem, że Granger też go zauważyła. Małego puchona.

   Przyglądałem mu się uważnie na lekcjach i starałem się dowiedzieć, w jakim towarzystwie się obraca, ale Caleb wydawał się być tylko zwykłym, niepozornym uczniem. Jednym z wielu. Nie wyróżniał się ani wyglądem, ani charakterem, ani wiedzą.

   Za to z Granger było coraz gorzej, chociaż ona sama zachowywała się jakby wygrała los na loterii. Lubiła prowadzić lekcje i pomagała uczniom po godzinach, a potem siadała wieczorami w bibliotece i przeszukiwała księgi zakazane razem ze mną. Czasami nie wiedziałem, czy ta kobieta bardziej mnie irytuje, czy fascynuje. Widziałem, że od przybycie do Hogwartu nie odpisała na żaden list z domu, gdy ja korespondowałem na bieżąco z Asterią. Do tego uparcie wierzyła, że nic z jej wspomnień nie mogło być podrobione. Na taką głupotę nawet ja nie mogłem sobie pozwolić.

__________________________________

Ciężki tydzień za mną, jeszcze cięższy przede mną. 

Więc co myślicie o rozdziale? :)