Część II: Draco Malfoy; Rozdział IV

Dobra! Nie mam pojęcia jak będą pojawiać się nowe rozdziały. Są wakacje, wiec po prostu będę je publikować, kiedy będę mieć wolną chwilę. I tak czyta to jakieś trzy razy mniej osób niż poprzednie opowiadanie, więc rozumiem, że historia nie jest porywająca. Trudno... 

________________________________________

„Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas,

 kiedy nasze skrzydła zapominają, jak latać”

Antoine de Saint-Exupéry

   Monsy Bar było małą knajpką, którą regularnie odwiedzaliśmy całą paczką. Ja, Pansy, Zabini i jego dziewczyna, Rosalie Skinson. To było również jedno z pierwszych miejsc, które postanowiło obsługiwać jedynie czarodziejów czystej krwi. Niezwykle postępowe.

   Kiedy wszedłem do środka zatłoczonej Sali wraz z Pansy, ubraną w jedwabną, niebieską sukienkę, ze stolika w rogu pomachał do nas Zabini, który zdążył już zamówić dwa drinki da siebie i swojej dziewczyny.

   Wystrój wnętrza pozostawiał wiele do życzenia, ale sam bar był położony w dogodnym miejscu na osiedlu robotniczym i przyciągał wielu zmęczonych ludzi po pracy. Krzesła obite były w sztuczną, czerwoną skórę a na stolikach leżały zwykłe ceraty kupione prawdopodobnie w kiosku za rogiem. Na szczęście jedzenie było tu dobre, a szpicle rzadko tu przychodzili, więc można było swobodnie porozmawiać.

   - Siadajcie, mamy wam coś ważnego do powiedzenia – powiedział od razu Blaise, a Rosalie, która ubrała się dzisiaj w czarną marynarkę i prześwitującą bluzkę pod spodem, a swoje rude włosy spięła w koka z tyłu głowy, uniosła podbródek.

   Zajęliśmy miejsca na przeciwko nich i skupiliśmy wzrok na Blaisie, który wyglądał na wyjątkowo rozentuzjazmowanego.

   - Widzę, że szykuje się coś dużego – powiedziałem.

   - Owszem, drogi kolego! – powiedział podnosząc w górę swoją szklankę z drinkiem. – Pobieramy się! – to mówiąc uścisnął Rozalie mało nie wylewając przy tym drinka.

   - To wspaniale – wykrzyknąłem i zamówiłem szybko butelkę czerwonego wina u barmana. Pansy wyglądała na lekko zmieszaną na początku, ale zaraz zreflektowała się i uśmiechnięta pytała Rosalie o jej pomysły na suknię ślubną. Z tego co usłyszałem, marzył się jej wielki tren i mnóstwo koronek.

   - Wiecie już kiedy będzie ślub? – spytałem patrząc przy tym z lekką obawą na Pansy, która wypiła trzy-czwarte lampki wina na raz.

   - Myślimy o październiku – powiedział Blaise uśmiechając się przy tym od ucha do ucha.

   - Łał, Blaise… To już za cztery miesiące! Śpieszycie się z jakichś konkretnych powodów? – spytałem patrząc się znacząco na Rosalie. Wpadki się zdarzają, nawet u czystokrwistych czarodziejów.

   - Tak, bracie – powiedział Blaise poklepując mnie po ramieniu ponad stolikiem. – Sytuację polityczną.

   Zabini zaśmiał się, a już po chwili wtórowała mu Rosalie. Odetchnąłem z ulgą.

   - To co stary? Ślub, dom, potem dzieci, hę? – podniosłem znacząco brwi nie wierząc, że mój przyjaciel mógłby się kiedykolwiek tak ustatkować.

   - Szczerze, to planujemy najpierw wyjechać na kilka tygodni. Zaraz po ślubie – powiedziała Rosalie kładąc dłonie na stoliku i patrząc się prowokująco w moją stronę. Wiedziałem, że lubi mi dogryzać, ale czasami… była za gorąca, żeby się z nią kłócić. Aż żałowałem, że to dziewczyna… narzeczona mojego kumpla. A zaraz potem miałem wyrzuty sumieniu względem Blaise i Pansy.

    - Gdzie? – spytała się Pansy po raz pierwszy zabierając głos w tej rozmowie.

   - Myśleliśmy o Azji, może Japonia? Indie? Mają bogatą, magiczną historię, no i… niektóre nowości stąd jeszcze tam nie dotarły.

   Doskonale wiedziałem, że chodzi jej o śmierciożerców, którzy już w tym momencie mieli pod władaniem prawie całą Europę (Portugalia, Włochy i Słowacja wciąż stawiały opór reformom) i większość Ameryki (w przypadku niektórych państw po prostu nie opłacało się działać). Sam brałem udział w walce w Kanadzie, która była jedną z najtrudniejszych, ponieważ pomagały jej wojska ze Stanów Zjednoczonych, które nie zostały zlikwidowane po obaleniu dotychczasowej władzy.

   Jednak nawet w środowisku tak „czystym” jak goście baru Monsy’ego niebezpiecznie było rozmawiać o sprawach dotyczących śmierciożerców. Wszędzie ukrywali się szpiedzy, którzy z miejsca donosili o wszelkich „wątpliwościach” obywateli co do działającego ustroju.

   - W takim razie będzie wieczór kawalerski! – wykrzyknąłem zacierając ręce.

   - Tylko spokojnie, Malfoy – powiedział Blaise uśmiechając się. – Rosalie już zastrzegła pewne rzeczy, które nie będę mile widziane na imprezie.

   - Rosalie, ty to umiesz zepsuć najlepszą zabawę – zaśmiałem się.

   - Rose, możemy wyjść na chwile do łazienki – spytała się jej Pansy, po czym obie wstały od stolika i skierowały się w stronę damskich toalet.

   Popatrzyłem za nimi aż nie zniknęły wśród tłumu gości, wtedy pochyliłem się nad stolikiem i wyszeptałem do Blaise:

   - Dzisiaj miałem się oświadczyć Pansy.

   - Stary, nie rób tego – powiedział Blaise. Zaskoczył mnie. – Oświadczyłem się Rosalie dwa dni temu, a ona już nie daje mi spokoju. A to jakieś kwiaty, kapela, tu jeszcze catering. Chciałem żeby do stołu podawała skrzaty, tak jak w Hogwarcie, ale ona uparła się, że to zabierze za dużo pieniędzy, a dzisiaj z rana przeglądała katalogi w których najtańsza suknia była za jakieś dwadzieścia tysięcy! Mówię ci, ślub to koszmar.

Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo dziewczyny już zbliżały się do stolika śmiejąc się z czegoś pod nosami.

   - Wiedzieliście, że długość życia skrzata zależy od wielkości jego nosa? – Pansy wydawała się być zachwycona tym odkryciem. Zaśmiałem się widząc jak ją to cieszy.

   - To fascynujące kochanie. Wiedziałaś, że jedzenie podawane przez skrzaty to najbardziej modny sposób na urozmaicenie wesela według tygodnika czarownica?

   - Świetnie, Draco. Ale to nie my bierzemy ślub – Pansy popatrzyła się na mnie z pobłażaniem, ale kontem oka widziałem, że Blaise rzuca Rosalie spojrzenie typu „A nie mówiłem?”. Uśmiechnąłem się tylko.

   - A tak swoją drogą to… szampan się skończył – popatrzyłem zdziwiony na butelkę. Przecież wypiliśmy dopiero po jednym kieliszku, przynajmniej ja. Pansy uciekła gdzieś wzrokiem, a potem zawołała szybko kelnera i poprosiła o coś mocniejszego. Kelner przyszedł z czterema szklankami wypełnionymi ognistą whisky.

   - Jezu, kotku, jak to wypijesz będziesz mogła lewitować – powiedziałem obawiając się by i tym razem napój w dziwny sposób nie wyparował ze szklanki Pansy.

   - Sprawdźmy – powiedziała i przystawiła szklankę do ust. Zareagowałem natychmiast i stanowczym ruchem odstawiłem jej whisky na stół.

   - Nie przesadzaj, dobrze. Zaczynam się martwić – Blaise nie zaśmiał się i byłem mu za to wdzięczny. Wyglądało na to, że moja dziewczyna zaczyna mieć problemy z piciem.

   - Przestań, chce się po prostu upić. Czy to zabronione? – popatrzyła się na mnie rozdrażnionym wzrokiem, ale postanowiłem nie reagować. Wciąż nie pozwalałem jej podnieść szklanki mimo, że walczyła o nią wytrwale. W końcu poddała się i opadła na oparcie swojego krzesła.

  - Pansy, spokojnie. Wyjdziemy gdzieś jutro razem i zaszalejemy – powiedziała Rosalie uśmiechając się do przyjaciółki.

   - Dzięki, że mnie wspierasz, Rose – wkurzyłem się, że mimo moich starań dziewczyna nie widzi problemu w zachowaniu Pansy. Rosalie posłała mi tylko jedno ze swoich spojrzeń typu: „Co ty nie powiesz” i zagadnęła Pansy o najlepsze miejsce na wesele ślubne według niej.

   ‘Nie przejmuj się nią’ – mówił mi wyraz twarzy Blaise.

   Wypiłem dwa łyki ognistej whisky czując jak gorąco rozchodzi się po moim ciele, zaczynając od klatki piersiowej a kończąc na palcach u stóp. Nagle Blasie zaczął się niekontrolowanie śmiać, między próbami zaczerpnięcia oddechu, wydusił:

   - A pamiętasz, jak kiedyś wypiłeś dwie szklanki ognistej a potem turlałeś się po całej Sali krzycząc, że jesteś wężem Slytherinu?

   - Eee, nie – powiedziałem, błagając w myślach, by Blaise zakończył tę historię w tym momencie. Rzeczywiście niewiele pamiętałem z tamtego dnia, ciągle jednak mam przed oczami następny poranek. Obudziłem się koło jakiejś dziewczyny, która w dodatku nie potrafiła kompletnie nic powiedzieć po angielsku, byłem w nieznanym mi motelu, gdzieś w Walii (przypominam, że impreza zaczęła się w środku Londynu), do tego mój portfel gdzieś zniknął. Dlatego wolałbym, by Pansy nie dowiedziała się niczego co mogłoby postawić nasz związek pod znakiem zapytania.

   - Próbowałeś namówić jakiegoś gościa, żeby udawał lwa, ale wszyscy od ciebie uciekali, bo ledwo mogłeś ustać na nogach.

   - Naprawdę? – zaciekawiła się Pansy zaplatając dłonie i opierając na nich podbródek. – Nigdy nie opowiadałeś mi tej historii, Draco.

   - Bo nie ma co opowiadać, serio – posłałem Blaise’owi mordercze spojrzenie.

   - Tak, rzeczywiście. Trochę się jednak zdziwiłem, że jakiś portier zadzwonił do mnie z Walii bym odebrał kolegę…

   - Blaise! Zamknij się! – powiedziałem uderzając ręką o blat.

   - No dobra, dobra, przecież już nic nie mówię! – podniósł obie dłonie w geście niewinności.

   Pansy wywróciła oczami i wróciła do rozmowy z Rosalie na temat dekoracji kwiatowych.

   - Wiesz, chyba będę musiał już się zbierać – powiedziałem wyczuwając, że jutro i tak będę miał ekstra poranek po zmieszaniu ze sobą wina z whisky. – Żegnam panie. Pansy wybacz, że cię nie odprowadzę, ale muszę jeszcze wstąpić do rodziców po jakieś dokumenty.

   To było oczywiście kłamstwo, ale chciałem pobyć przez chwilę sam. Tak po prostu, by odpocząć od rozmów.

   - Spokojnie, nie martw się. Teleportuje się prosto do domu – powiedziała Pansy, uśmiechając się.

   - Może lepiej, żeby Rosalie i Blaise się tobą zaopiekowali? – spytałem widząc, że moja dziewczyna jest wystarczająco wstawiona, by nie móc się odpowiednio skupić na celu teleportacji.

   - Jasne, to żaden problem – powiedział Blaise kiwając głową. – Do zobaczenia w poniedziałek w pracy.

   - Do zobaczenia.

   Wyszedłem na chłodne, nocne powietrze. Zanim się jednak zorientowałem, ktoś wymierzył zaklęcie prosto w moje ramię.

_______________________________________

Chciałabym podziękować tym kilku wiernym czytelnikom, którzy mimo wszystko przetrwali przy mnie :) Jesteście wspaniali!