Część III: Śmierciożercy; Rozdział I

„Starość we wszystko wierzy.

Wiek średni we wszystko wątpi.

Młodość wszystko wie.”

Oscar Wilde

   Droga śmierciożercy to ciężki kawał chleba. Musisz się ciągle uczyć na błędach innych nie popełniając przy tym ani jednego swojego. Musisz wiedzieć jak zatuszować swoje potknięcia i jak zganiać winę na innych. Nie możesz pokazywać, że się boisz, że brzydzi cię zabijanie, że czysta krew płynąca w twoich żyłach to złoto, to przepustka, która daje ci możliwość dołączenia do lepszego świata. A jeśli do tego twój szef uważa, że jesteś coś wart, możesz dumnie podnosić głowę i ogłosić się bogiem, bo jeszcze nie słyszałem, by Growgov kogokolwiek pochwalił.

   Mam na imię Caleb i jestem śmierciożercą od dwóch miesięcy. Na razie pełnie funkcję chłopczyka na posyłki, typu wynieś, przynieś, pozamiataj, ale mam ambicję na coś znacznie większego. Chciałbym kiedyś stanąć u boku Growgova i wydać na kogoś wyrok. Może nawet uniewinnić? Nie wiem, po prostu poczuć, że mam jakąś władzę. To byłoby wspaniałe.

   - Fitz… Fitz, przestać bujać w obłokach i przynieś to jedzenie dla więźniów – usłyszałem głos za mną.

   Klaus - wysoki, gruby i obleśny gość, z którym musiałem pracować przy pilnowaniu więźniów. Naprawdę go nie lubiłem. Może dlatego, że był jakoś tak, trzy razy większy ode mnie. Zawsze byłem dość cherlawy, nawet mama chciała mnie kiedyś zapisać na balet, ale nastała wojna, a ja wybrałem bycie tym złym. Dziewczyny lecą na czarne charaktery… Popatrzcie chociażby na tego Malfoy’a. Widywałem go czasem w szkole, mimo, że jest starszy ode mnie o cztery lata i do tego nigdy nie odzywał się do puchonów, ale ile razy spotkałem go na korytarz, zawsze otaczała go grupka dziewczyn… A teraz, patrzcie na niego, siedzi w celi razem z jakąś szlamą. Życie potrafi być przewrotne, nie ma co…

   - Fitz, mówię coś do ciebie. Idź gnojku po to żarcie! – Klaus szturchnął mnie w ramię i poczułem, że w tym miejscu zrobi mi się porządny siniak.

   Wstałem i wszedłem na górę po ceglanych schodach do pomieszczenia bardziej wyrafinowanego od betonowych ścian w lochach. Przez wąski korytarz przeszedłem do kuchni, gdzie stała Maggie, podobno dziewczyna Growgova, choć uważam, że powinna znaleźć sobie bardziej czułego faceta. Maggie miała dwadzieścia lat i bardzo kobiece kształty. Aż szkoda mi jej było, kiedy patrzyłem jak uwija się w tej kuchni. Kobiety takie jak ona mogłyby robić karierę w każdej branży. Ahhh, Maggie, słodka Maggie.

   - Przyszedłeś po jedzenie na dół? – spytała się patrząc się na mnie swoimi dużymi oczami, które zawsze malowała brązowym cieniem. Wypuściłem powietrze z płuc zdając sobie nagle sprawę, że wyglądam jak ostatni idiota.

   - Eeee, tak – powiedziałem mrugając dwa razy i zerkając na jej dekolt. Przepraszam, to niechcący!

   Uśmiechnęła się i wyciągnęła z szafki kilka bochenków chleba i dzbanek w wodą.

   - Niestety nie są najświeższe, ale Vincent chciał by trochę przeleżały zanim trafią do lochów.

   - To nic, przecież są dla więźniów – powiedziałem chcąc ją pocieszyć, ale chyba mi nie wyszło bo ściągnęła brwi i powiedziała ostrym tonem:

   - Więźniowie to też ludzie.

   - No tak… Ee, to znaczy… Ja nie chciałem… - miałem ochotę pacnąć się w twarz. – Po prostu już sobie pójdę.

   Zabrałem tacę i wróciłem do lochów, zostawiając w każdej celi po bochenku i dzbanku z wodą. Wciąż przeklinałem swoją głupotę. Jak można być takim pacanem?! To chyba jasne, że Maggie przejmuje się tymi ludźmi, jest w końcu taka troskliwa… taka dobra.

   Weź się w garść durniu! Nie rób z siebie szlamy! Ile ty masz lat, co? 10? A może jeszcze się teraz rozpłaczesz?

   Usiadłem na krześle, czując smród potu Klausa i ukryłem twarz w dłoniach wzdychając. Grubas popatrzył się na mnie i zaśmiał. Zrobił mu się wtedy czwarty podbródek.

   - W kuchni była Maggie, co? – spytał się mnie, poklepując się po wydatnym brzuchu.

   - Tak – powiedziałem zerkając na niego przez palce. Zaśmiał się znowu.

   - Młody, spokojnie. Każdy ma na nią chęć. Maggie to niezła…

   - Dobra, dobra… zrozumiałem, że nie jestem jedyny w kolejce. Mógłbyś mówić z trochę większym szacunkiem do kobiet, kiedy mówisz o niej?

   Zaśmiał się.

   - Widać, że mamusia nauczyła cię dobrych manier, Fitz. Pozazdrościć kultury…

   Tak, rzeczywiście. Co jak co, ale znaczenie słowa „kultura” to tutaj znało naprawdę niewielu.

________________________________
Heh, wiecie co? Fitz to mój pierwszy stworzony całkowicie od początku charakter, nie wzorowany na nikim, który na prawdę mi się podoba. Lubię go! :) Nie wiem, czy dobrze to pokazałam w rozdziale, że Caleb ma bardzo wyidealizowane spojrzenie na świat śmierciożerców i wszystko bierze na swój głupkowaty i śmieszny sposób za poważnie.

Dziękuje za wszystkie komentarze pod poprzednim postem. Ale muszę was o coś jeszcze poprosić:
Nie będę dodawać nowej notki przez jakiś czas, żaby każdy zdążył to zrobić, a konkretnie, proszę was, żeby wszyscy na prawdę zainteresowani moim opowiadaniem zaznaczyli gdzieś pod koniec komentarza, że nadal chcą być powiadamiani. Usunę wtedy resztę z linków i dodam blogerów, których tam brakuje.




Czy ja w końcu usunęłam ten ANTYspam? Bo nie wiem, czy na pewno kliknęłam dobry guzik ;)




PS: Dyrektor podarł moje podanie na moich oczach :)
PS2: Mam nadzieję, że nie będę jedyną humanistką w klasie ekonomicznej...