Część I: Hermiona Weasley; Rozdział IV

Dopiero po kilku sekundach doszło do mnie kto przede mną stoi, chociaż kolor jego włosów mówił wyraźniej o jego pochodzeniu niż samo nazwisko. Draco był do niego tak podobny teraz, że w pierwszych chwili myślałam, że to on, ale zatrzymałam swoje spojrzeniu na lasce z głową węża, którą mężczyzna trzymał w dłoni.

   Lucjusz Malfoy. Co taki człowiek mógłby robić w moim domu?

- Skończ tę swoją historyjkę… - zaczął.

- Słucham? – zdziwiłam się. Od razu krew się we mnie wzburzyła.

- Nie spotkasz się z nim. On może sobie wmawiać, że to zdarzyło się naprawdę, ale wszyscy wiedzą jak jest… Nie rób z niego szaleńca i przestań opowiadać ludziom kłamstwa.

- Niestety, nadal nie rozumiem – powiedziałam patrząc się na niego wyzywająco. – Nie pamiętam kiedy ostatni raz skłamałam…

- Nie próbuj mnie sprowokować! – zagroził mi robiąc krok w moją stronę.

- To p a n włamał się do mojego domu, to p a n zaczął mi grozić i to p a n nie ma kompletnie żadnego prawa, żeby mówić mi, co mam robić! – poniosłam głos, ale zaraz uspokoiłam się, słysząc, że Ron poruszył się niespokojnie w łóżku w pokoju obok.

- Uważaj na słowa. I lepiej zrób tak jak ci radzę, bo nie dam się ośmieszyć jakiejś  szlamie.

- Tu wcale nie chodzi o Draco, prawda? – uśmiechnęłam się blado. – Chodzi o pana nazwisko. Nie chce pan mieć świra w rodzinie. Mordercy i śmierciożercy to nic, ale gdy pana własny syn zaczyna opowiadać o siedzeniu w lochach… to już całkiem inna sprawa.

- Ktoś taki jak ty nie ma nawet prawa mówić do mnie takim tonem – warknął i obrócił się w miejscu, teleportując się. Odetchnęłam kilka razy głęboko, żeby uspokoić się.

   Nie było o czym rozmyślać. Wiedziałam co się stało i żaden pełnokrwisty dupek nie będzie mi kazać siedzieć cicho!

***

Pierwszy raz w życiu jechałam do Hogwartu, żeby uczyć innych, a nie siebie. Była to tak ekscytująca myśl, że przez kilka godzin mój umysł był oderwany od wszystkich bieżących spraw, które do tej pory nieustannie mnie przytłaczały. Nawet ucałowałam dzieciaki na do widzenia. Pierwszy raz od czasu mojego powroty ze szpitala okazałam im czułość i widziałam wdzięczność w oczach Rona, a także bardzo głęboko skrywaną iskierkę nadziei. Pozwoliłam mu ją zachować, chociaż wiedziałam, że ta iskra powinna już dawno zgasnąć.

   Nikomu nie powiedziałam, że Lucjusz Malfoy złożył mi wizytę. Nie zdradziłam się nawet przed Ginny, obiecując sobie, że pierwszą osobą, która to usłyszy będzie Draco Malfoy, jeśli kiedykolwiek znów się zobaczymy.

   Niesamowite uczucie. Jechać do Hogwartu, wiedząc, że nie będzie tam Rona, ani Harry’ego, ani Draco… Tylko stary dobry Neville. Uśmiechnęłam się do siebie. Proszek fiu wysypał się z mojej ręki na świeżo wypolerowane buty Rona. Popatrzyłam się na niego przepraszająco i jeszcze raz machając dzieciom na pożegnanie, weszłam w zielony ogień w kominku.

- Gabinet dyrektora, Hogwart – powiedziałam powoli i wyraźnie, tak jak to ćwiczyłam od lat. A potem wszystko zawirowało i jak zwykle zaczęłam widzieć setki wnętrz domów, poczułam, że żołądek stawia opór ciągłym wibracjom i ruszającym się obrazom. Nagle wszystko ustało.

- Witamy w Hogwarcie, Pani Weasley – usłyszałam głos profesor McGonnagal zza biurka. Uśmiechnęłam się, a do oczu naszły mi łzy szczęścia. O mój Boże, tak! Udało się!

   Gdy tylko skończyłam rozmawiać z dyrektorką, dowiedziałam się, gdzie jest mój gabinet i o której mogę stawić się w Wielkiej Sali na kolacje, wybiegłam z gabinetu, jakbym znów miała szesnaście lat i pobiegłam do chatki Hagrida.

   Stary, dobry Hagrid, jak zwykle próbował upiec coś, żeby mnie powitać, ale ciasto nie wyglądało nawet na jadalne. Jednak kulturalnie wzięłam kawałek, żeby go nie rozczarować i usiadłam w wielkim fotelu przy kominku.

- Jak tam Ron, Hermiono? – zagadnął Hagrid.

- Wszystko w porządku. Ma niańkę do pomocy przy dzieciach, a w pracy idzie mu jak zawsze… dużo spraw z wilkołakami pod Londynem. Ostatnio ich przybyło – powiedziałam, zastanawiając się co ostatnio Ron powiedział mi o swojej pracy.

- A tak, słyszałem. Biedacy…

- No. A Ginny jest w ciąży – powiedziałam i z satysfakcją patrzyłam, jak oczy Hagrida otwierają się ze zdumienia. Opowiedziałam mu wszystko, co działo się z Harry’m i Ginny, a potem on zaczął mówić o jednorożcach z zakazanego lasu. Podobno powoli wszystkie wymierają, bo jest ich za mało, żeby się naturalnie rozmnażać. Widząc, jak bardzo mężczyzna przejmuję się tą sprawą, zrobiło mi się go szkoda.

- Profesor McGonnagal powiedziała, że gdy tylko dostanie zgodę od Ministerstwa Magii, sprowadzi tu kilka samic. Ale to może zająć kilka miesięcy, może nawet dłużej…

- To niedobrze… - powiedziałam zastanawiając się, jak mogłabym mu pomóc w tej sprawie i ugryzłam bezmyślnie kawałek Hagridowego ciasta. Zamarłam zaskoczona, gdy tylko uświadomiłam sobie, że było miękkie, a do tego całkiem smaczne!

   Popatrzyłam się na Hagrida z oczami jak spodki.

- Hagrid! – krzyknęłam.

- Co? Co się stało?! – Hagrid popatrzył się na mnie przestraszony. – Trujące? Znów pomyliłem rodzynki z bezoarem?!

- Nie! – zaśmiałam się, przełykając kolejny kawałek ciasta. – To jest pyszne!

   Hagrid popatrzył się na mnie zaskoczony. Chyba sam naprawdę nie wierzył, że to powiedziałam. Jego ciasto n i g d y nie było ‘pyszne’.

- Cóż… - zawahał się. – Dziękuję. W takim razie… powinienem piec częściej – wypiął dumnie pierś i udał, że strąca jakieś okruszki ze stołu, żeby nie musieć na mnie patrzeć. Zaśmiałam się po raz kolejny. Tak. Wyjazd do Hogwartu to była najlepsza decyzja, jakąś kiedykolwiek podjęłam.

- Niedługo kolacja – powiedziałam, patrząc się na zegarek wiszący na ścianie przy kominku. Hagrid musiał go tutaj niedawno postawić, bo wcześniej go nie widziałam. – Trzeba się już będzie zbierać. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę wszystkich moich ‘kolegów z pracy’ – zaakcentowałam ostatnie słowa, uśmiechając się szeroko.

- Noo… Może niektórych nie warto będzie poznawać… Na przykład nauczyciela Obrony przed Czarną Magią.

- Dlaczego? Kto uczy Obrony? – zaciekawiłam się. Dlaczego wcześniej nie spytałam o to McGonnagal?!

- Jak to kto? – Hagrid popatrzył się na mnie oburzony. – Draco Malfoy!

________________________________

Ta Daaa!

Jestem tak szczęśliwa, że osoba, z którą zaczynałam całą moją historię Dramionę, znów się odezwała, że nawet się nie obrażę, jeśli zwymyślacie mnie za beznadziejny rozdział :P

Cieszycie się, że już święta? Ja osobiście myślę tylko o tym, że w końcu będę mogła się wyspać. Serio, nie wiem kiedy ostatnio przespałam pełne osiem godzin... 

PS: Jak dobrze pójdzie to za rok jadę do Anglii na wakacjach! :D