Część II: Draco Malfoy; Rozdział II

- Znalazłam! – wykrzyknęła Granger odrobinę za głośno. Było już po dziesiątej i prawdopodobnie nie powinniśmy siedzieć o tej porze w bibliotece. Ale cóż… byliśmy nauczycielami.

- Co? Znowu jakąś maseczkę na macki wyrastające z twarzy? – zapytałem znudzony znad książki o magicznych roślinach.

- Nie – zmroziła mnie wzrokiem. Powstrzymałem prychniecie śmiechem. – Mam zaklęcie, które może pomóc przywrócić nam pamięć – powiedziała chłodno. Widocznie nie lubiła mojego sarkazmu. Jaka szkoda…

- W książce o transportacji? – popatrzyłem na okładkę książki, którą właśnie czytała i zaśmiałem się. Granger wzięła głęboki wdech, żeby się uspokoić. Przemilczała mój żart.

- Nie. Właśnie. Wpadł. Mi. Do. Głowy – wycedziła przez zęby. Patrzyłem z satysfakcją, jak stara się zachować spokój. Potwór w moim brzuchu znów zamruczał z radości. – Moglibyśmy użyć oklumencji.

- Jak? Oklumencja to sposób czytania w myślach, a nie wyszukiwania wspomnień.

- Widzisz to? – pokazała na jeden akapit poświęcony oklumencji, jako sposobie wejścia do czyjegoś umysłu, by sterować ruchami zaczarowanej osoby. – Skoro oklumencja ma tyle zastosowań, to na pewno moglibyśmy spróbować. Jedno wejdzie w umysł drugiego i przeszuka jego wspomnienia sprzed dwóch lat. To zbyt niebezpieczne, by grzebać w czyjejś pamięci, by odtworzyć ją całą, ale może przynajmniej dowiemy się, kto nam to zrobił…?

- To… brzmi logicznie – powiedziałem. – Ale nie wpuszczę cię do swojego umysłu.

- Ej, to mój pomysł! Ja powinnam dostać łatwiejszą robotę!

- Gdyby nie ja, wciąż toczyłabyś walkę z całym światem o to kto ma rację! Więc ja decyduje. I do tego, uczyłem się już oklumencji.

   Nastała pełna napięcia chwila, podczas której Granger próbowała spiorunować mnie wzrokiem. Posłałem jej swoje morderczo zimne spojrzenie.

- Dobra – powiedziała, wypuszczając powietrze. – Ale, jeśli się nie uda i przez ciebie, kompletnie stracę zmysły…!

- To co?

- Nie chcesz wiedzieć – warknęła i wstała, odnosząc wszystkie ksiązki na półkę. Wokoło było bardzo ciemno i gdy kobieta zniknęła w mroku między szafkami, rozglądnąłem się na boki.

   Cisza i ciemność nie kojarzyły mi się dobrze.

- Więc kiedy to zrobimy?! – zapytałem w ciemność. Potwór zachichotał w moim brzuchu jak nastolatek.

- Możesz sobie pomarzyć! – odkrzyknęła Granger. Usłyszałem trzask zamykanej książki.

   Czekałem aż odpowie mi na właściwe pytanie. Starałem się nie rozglądać, ale mój mózg wręcz błagał mnie, żebym poszedł w jakieś jaśniejsze, mniej opustoszałe miejsce. Chciałem się go posłuchać, ale nie mogłem zostawić tu Granger. W sumie, to dlaczego nie?

- Idę! – krzyknąłem i wstałem od stolika. – Zobaczymy się na śniadaniu.

- Okay – odkrzyknęła brunetka. Dziwiłem się, że ona sama nie boi się stać miedzy regałami bez lampy. Na wszelki wypadek zostawiłem swoją na stoliku, żeby mogła ją wziąć w drodze powrotnej, a sam poszedłem przez ciemny korytarz szafek uginających się pod ciężarem książek w kierunku wyjścia.

   Następnego dnia wieczorem Granger weszła cicho do mojego gabinetu z różdżką w pogotowiu.

- Czego się boisz? Już nie musisz się skradać korytarzami, nie jesteś uczennicą – mruknąłem kończąc list do Asterii i odkładając pióro.

- Co nie zmienia faktu, że robimy coś nielegalnego – powiedziała lekko przyciszonym tonem, jakby naprawdę bała się, że ktoś nas zaraz przyłapię. Prychnąłem śmiechem. Patrzenie na jej żałosne zachowanie zaczęło być moim hobby od kiedy nie mam w tym zamku nikogo z moich dawnych znajomych.

- Draco… - powiedziała. Wzdrygnąłem się nieświadomie, gdy wymówiła moje imię. Nadal nie byłem do tego przyzwyczajony. – Dlaczego piszesz do Asterii? Ledwo ją znasz, prawda? To znaczy, poznałeś ją w szpitalu…

- Co nie zmienia faktu, że mamy razem dziecko i jesteśmy małżeństwem od kilku lat – powiedziałem, wkładając list w kopertę i wyglądając przez okno. Widać będę musiał przejść się jeszcze dzisiaj do sowiarni.

- Ale jej nie kochasz – powiedziała to tak cicho, że nie byłem pewien, czy to pytanie, czy może raczej stwierdzenie.

- Tego nie powiedziałem… - mruknąłem. Odwróciłem się w jej stronę. – To że ty nie potrafiłaś ułożyć sobie życia do tej pory, nie znaczy, że ja nie mogłem tego zrobić.

   Spuściła głowę, jakby zrobiło jej się wstyd. Dobrze.

- Zaczynamy? Chcę jeszcze wysłać ten list – powiedziałem, wskazując głową na kopertę i jednocześnie biorąc do ręki różdżkę.

- Zaczynamy – szepnęła i zacisnęła powieki, przygotowując się.

- Tylko pamiętaj, żeby otworzyć przede mną cały umysł. Nie ma sensu, żebyś coś ukrywała, każda wiadomość jest ważna – pouczyłem ją i pochyliłem się nad nią. Kiwnęła głową.

   Zacząłem wnikać w jej myśli. Na początku poczułem dziwny opór, a potem uświadomiłem sobie, że rozpraszam ją, pochylając się nad nią. Uśmiechnąłem się z satysfakcją, odsuwając się jednocześnie odrobinę i przyglądając się jej zaciśniętym powiekom. Co myśli o mnie ta mała szlama? Mam świetną okazję, żeby to teraz sprawdzić… Ale czy będę miał czas, żeby odszukać jej wspomnienia?

   Porzuciłem ten pomysł i zacząłem zaglądać coraz dalej w jej pamięć. Od wcześniejszych wspomnień ze wspólnej celi, do wakacji dwa lata temu. Po kolei widziałem siebie, leżącego na zakurzonej podłodze w domu śmierciożerców, twarz Rona w tłumie, nasz pocałunek, wszystko niesamowicie wyraźne, czasami bardziej wyraźne od wspomnień sprzed paru minut. Mieszkanie w namiocie. Nocne rozmowy z Ronem i Harry’m. Pożegnanie z Ginny, która postanowiła pracować z Ministerstwem w podziemiach. Ujawnienie się śmierciożerców. Spotkanie mnie na ulicy, zimą dwa lata temu. Aż w końcu praca w ministerstwie w wakacje. Tutaj wspomnienia były już bardzo wyblakłe i wiele zniknęło z jej świadomości. Mogło to być spowodowane biegiem czasu, ale nie mogłem przestać myśleć, że ktoś właśnie w tym miejscu zaczął majstrować z jej pamięcią. Zajrzałem we wspomnienie z ranka, ostatniego dnia sierpnia. Hermiona dobrze je zapamiętała, bo dostała wtedy nowe zlecenie w pracy. Awans, czy coś podobnego.

   Zbierała się do pracy i przeglądała papiery nowej sprawy. Chodziło o byłego śmierciożercę, ale na wszystkich dokumentach jego imię było rozmazane, jakby ktoś próbował je zetrzeć z papieru za pomocą gumki.

   W pracy czekała ją przykra niespodzianka. Nie miała prowadzić sprawy sama. Szef podszedł do niej i obwieścił, że pan Malfoy i pan Fitz czekają na nią w gabinecie. Będzie dowodzić ich zespołem. Chciałem sprawdzić, co stanie się później, ale wspomnienia rozmazały się. Wszystko pokryła gruba warstwa dymu i nagle zniknął wielki korytarz Ministerstwa Magii, a wśród kompletnej pustki zawyły syreny i ponury, męski głos krzyczał, by ewakuować się z budynku, ponieważ Ministerstwo Magii zostało zaatakowane przez śmierciożerców. Potem znów pojawiły się wyraźne, kolorowe wspomnienia z koczowniczego życia po powstaniu.

   To wszystko już wydawało się podejrzane, ale jednak wciąż pozostawała kwestia kolejnej dziury w pamięci. Przed trafieniem do szpitala.

   Próbowałem odszukać ten okres czasu, ale był on dobrze ukryty pomiędzy innymi wspomnieniami. Wydawać by się mogło, że taką plamą nie jest łatwo ukryć, jednak nigdzie nie mogłem znaleźć momentu, w którym trafiamy do szpitala. Tak jakby to się nigdy nie wydarzyło.

   W końcu poddałem się i wycofałem z umysłu Granger. Odetchnęła z ulgą, czując, że skończyłem poszukiwania. Potem popatrzyła się na mnie z zaciekawieniem.

- No i co? Co zobaczyłeś?

- Nie uwierzysz…

_____________________________

Witam!

Więc co myślicie o rozdziale? 

Radzę zostawić komentarz, ponieważ następny post pojawi się dopiero, gdy pod tym będzie 15, słownie piętnaście, komentarzy.

Nie pozwólcie mi wątpić w was!

Pozdrawiam :)